φερμουάρ-καφετιέρα-ασπρόμαυρη-τοίχο-δείχνω-παγωτό

όπως ένα χρόνο τώρα (από τότε που μετακόμισα) ξύπνησα από το ξυπνητήρι του γείτονα στις 3 μ. μ ακριβώς.
πάλι καλά που έχει ηχομόνωση αυτό το σπίτι.
πάλι καλά που τον ακούω τα βράδια να ροχαλίζει και νοιώθω ότι δεν κοιμάμαι μόνη μου. 
είναι περίεργο το ότι το ξυπνητήρι του χτυπάει στις 3, μήπως είναι και αυτός κανένας ρέμπελος σαν και μένα;
μήπως κάνει κάποια θεραπεία και πρέπει να πάρει το "χάπι" του στις 3 και 2 ακριβώς;
δεν έχω αλήθεια ιδέα τι του συμβαίνει
σήμερα μόνο τον άκουσα να μιλάει - γαμωσταυρίζει και να λέει

" κούμπωσε το φερμουάρ σου, πως θα βγεις έτσι; "

ακούστηκε δυνατά να κλείνει η πόρτα του "μάλλον" δωματίου του, τόσο δυνατά που τρόμαξα, τραντάχτηκα και μέσα στην τσαπατσουλιά μου έριξα την καφετιέρα που κρατούσα και έσπασε, προφανώς χύθηκε ο γαλλικός μου.
ξεκίνησα και γω τα γαμωσταυρίδια.
έβαλα ένα μπλου-τζιν (εκείνο που μου είπες ότι μου πάει) και την γνωστή σε όλους μας ασπρόμαυρη μπλούζα με τους beatles και βγήκα από το σπίτι να πάω να πάρω καφέ.

Στην είσοδο της πολυκατοικίας συνάντησα τον γείτονα. Με προσπέρασε γρήγορα-γρήγορα και φευγαλέα με χτύπησε στον ώμο.
Η σχέση μας δεν είναι καθόλου οικεία δεδομένου ότι το μόνο που έχουμε ανταλλάξει είναι ένα "γεια" την πρώτη μέρα που ήρθα στην οικοδομή και από κει και πέρα ανταλλάσσουμε ροχαλητά, γαμωσταυρίδια, οργασμούς, βογκητά και κλανιές με έναν τοίχο ανάμεσά μας εδώ και έναν χρόνο.
θα έλεγα ότι είναι λίγο άβολα.
και θα έλεγα επίσης ότι δεν μου αρέσει που είναι άβολα.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που έχουμε στην είσοδο της οικοδομής , έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου, να δείχνω ωραία
και έτρεξα πίσω του και λαχανιασμένα του φώναξα

"ε περίμενε, θέλεις να πάμε για παγωτό;"

χθες το πρωί σηκώθηκα

αποφασισμένη

θα έκανα μια καινούργια αρχή

έβαλα Jun Miyake στην οδοντόβουρτσα

και έριξα αισιοδοξία στην καφετιέρα

-χωρίς ζάχαρη όμως

σαν τον καφέ που λες πως προτιμάς

κι ας καταλήγεις πάντα να πίνεις

από μένα

ξέθαψα και την ελπίδα απ' τη ντουλάπα

-ξέρεις μωρέ, από κείνο το συρτάρι

με τα εφηβικά ρούχα

που τα φοράω μόνο για πιτζάμες πια

την πρόβαρα

όμως

πρώτα στον καθρέφτη

για σιγουριά ότι δε δείχνω ασπρόμαυρη

σαν εκείνες τις παλιές ταινίες

χωρίς λόγια

τζάμπα κόπος βέβαια -το φερμουάρ δεν έκλεινε

και πάλι όμως δεν το' βαλα κάτω

θα αλλάξω τους τοίχους

σκέφτηκα

να μην υπάρχει τίποτα γύρω μου πια

να σε θυμίζει

στάθηκα, λοιπόν, όσο πιο πίσω

μπορούσα

πήρα φόρα και όρμηξα

άρχισα να ξεσκίζω την ταπετσαρία με μανία

μέχρι που τα νύχια μου μάτωσαν

και τα ηχεία σκάλωσαν

στο ίδιο κουπλέ

στο τέλος δεν είχε μείνει τίποτα

πέρα από μούχλα

και σοβάδες

τώρα πρέπει να τον ξαναβάψω

σκέφτηκα

πήρα πινέλο και μπογιές

και ζωγράφισα ένα τεράστιο παγωτό

-σαν εκείνο που σε κάνει να χαμογελάς

ακόμα και στη χειρότερη μαυρίλα σου

να σε ξεχάσω δεν κατάφερα

βέβαια

αλλά μια ανακαίνιση δεν έβλαψε ποτέ

κανέναν