Έσβησα τόσες αμέτρητες φορές αυτό που ξεκίνησα να γράφω
μέχρι που η οθόνη του πισί άρχισε να μαδάει
και χιλιάδες μικροσκοπικά bits και byts έπεφταν στο πληκτρολόγιο
και μπλέκονταν ανάμεσα στα δάχτυλά μου και στο μυαλό μου
και άλλα σκεφτόμουν άλλα έγραφα και άλλα εννοούσα
αλλά τι σημασία έχει αφού στο κάτω κάτω οι λέξεις είναι κενές
-και μη νομίζεις ότι το λέω από κυνισμό
κενό σημαίνει άπειρος χώρος αμέτρητος χρόνος και άγραφο χαρτί-
περιμένουν τον καθένα ξεχωριστά να τους δώσει το νόημα που του ταιριάζει
απλώς το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που πιστέψουμε ότι θα επικοινωνήσουμε με αυτές
γι' αυτό και μ' αρέσουν τόσο τα παιχνίδια
τις αποδομούν ρε παιδί μου
τις κάνουν πιόνια στη σκακιέρα της δημιουργίας ή της ψυχοπάθειας
εξαρτάται πώς θες να το βλέπεις για να την παλεύεις με την πάρτι σου
και να λες σιγά μωρέ τι θα πεις τι θα πω δεν έχει σημασία
έτσι κι αλλιώς ο καθένας θα καταλάβει τα δικά του
γαμωλέξεις είναι στο κάτω κάτω
ασήμαντα πιονάκια που
ορίζουν συμπεριφορές, πρόσωπα και συγκεκριμενοποιούν καταστάσεις και συναισθήματα. Παρ'ολ'αυτά.
Νόμοι, όροι , κανονισμοί, οδηγίες μυστικοί κώδικες και μη.
"Για να συνενοούμαστε" μου είπες
"Είμαι ερωτευμένος, δεν εννοώ δηλαδή ότι είμαι ερωτευμένος, αλλά για να συνενοούμαστε σου λέω ότι.." μου είπες
"Ω θεοί", σκέφτηκα
Μου αρέσει να μου μιλάς και να μου γράφεις μου αρέσει, αλλά ξέρεις τι;
Δεν αντέχω την ερμηνεία των λέξεων σου, όταν φεύγεις.
Δεν αντέχω.
Παρανοώ.
Άνοιξα και πάλι το πισί και άνοιξα το αρχείο του word, ξεκίνησα να πληκτρολογώ μανιωδώς γράμματα αριθμούς και σύμβολα. Σύμβολα, μας φάγανε και οι συμβολισμοί. Στο τέλος πρόσθεσα μια χαζή φωτογραφία μου, μια σέλφι.
Δεν πρόσεξα καθόλου τη σειρά των γραμμάτων που τοποθέτησα κάτω από τη φωτογραφία.
μετά από λίγο άρχισα να κάνω spelling
είσαι όμορφη, όταν λείπεις είσαι πιο όμορφη.
πόσο θα θελα να λείπεις για να σε φαντάζομαι. μάλλον θα φταίει που ερωτεύτηκα την απουσία σου γιατί μου δίνει την πολυτέλεια να με φαντάζομαι στα μέτρα σου
όταν είσαι εδώ ή μάλλον όταν είμαι εκεί -εσύ ποτέ δεν είσαι εδώ- μου χαλάς τη σούπα
μπερδεύομαι, χάνω τα λόγια μου, κοκκινίζω και λέω παπάτζες
ύστερα τα θυμάμαι και ντρέπομαι κι εσύ λες ότι δεν πρέπει αλλά δείξε μου αν τολμάς έναν σε αυτή τη γαμημένη ζωή που νιώθει αυτό που πρέπει
τέλος πάντων, τι έλεγα; πάλι ξέφυγα από το θέμα -η ταχυπαλμία θα φταίει
α ναι, έλεγα ότι είμαι εκεί κι εσύ εδώ, χιλιόμετρα παραπέρα δηλαδή
προσπαθούμε αρκετά να επικοινωνήσουμε, δε λέω...
μα ποιος θα πρωτοχωρέσει στο κουτάκι του άλλου;
''βγάζουμε συνεννόηση'' είπες κι εγώ ένιωσα περήφανη που άκουγα το μεγαλύτερο ψέμα του πλανήτη
τουλάχιστον πλέον δε χρειάζομαι μήνες και χρόνια να το καταλάβω, το ξέρω από πριν και δεν πληγώνομαι αλλά δεν ελπίζω κιόλας οπότε ίσως και να μαι ήδη νεκρή.
ΥΓ: Μη μου φέρεις στεφάνι και λουλούδια
μόνο αν σε φέρει ο δρόμος πλάι απ' τον τάφο μου
στάσου μια στιγμή
ρίξε μια φαντασμαγορική χλέπα πάνω του και ορκίσου:
ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ
Ύστερα συνέχισε ακάθεκτος με τρύπιες τσέπες χάνοντας τις υποσχέσεις σου στην πορεία.-
