αίμα εξετάσεις δρόμος κρατάω κράτος κατά

απορώ με εμένα, απορώ! Θα έπρεπε να τρέχω πανικόβλητη να προλάβω. Να προλάβω να αλλάξω δουλειά, σπίτι και ζωή.

Είμαι κατά 2,5 μήνες πίσω! Θα μου πεις εδώ έμεινα χρόνια πίσω με την εμμονή μου για σένα, οι 2,5 μήνες μας πείραξαν.

Θα έχεις δίκιο για μια φορά ακόμη. Κρατάω τις δυνάμεις μου και αράζω στον καναπέ με τον κρύο φραπέ μου. Το φθινόπωρο με χρειάζεται ακέραια σωματικά και ψυχικά. Απενεργοποιώ τις αισθήσεις μου και περιμένω να ρθει η σπιτονοικοκυρά μου να με πετάξει έξω.

Να μου πει ".....και όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει Κράτος Πρόνοιας", να γελάσω δυνατά και να μου πει "Άντε τώρα μάζευτα"

Θα πηγαίνω στο καινούργιο σπίτι από τον ίδιο δρόμο για το παλιό και όπου με βγάλει. Ποτέ δεν μου άρεζαν οι αλλαγές γι αυτό δεν πάω ποτέ για εξετάσεις αίματος το φρέσκο αίμα δεν με συγκινεί καθόλου!



οι εξετάσεις αίματος που μου έδωσαν σήμερα δείχνουν καθαρά πως πάσχω από έλλειψη ψυχής
ο γιατρός με ανέβασε στη ζυγαριά κι εκείνη με έβγαλε ελαφρύτερη κατά 21 γραμμάρια
έλεγε ότι η κατάσταση είναι σοβαρή και άλλα πολλά τέτοια κοιτώντας με λοξά πάνω από τα πρεσβυωπικά γυαλιά του
μου σύστησε να βάζω τρεις φορές τη μέρα τις λέξεις στη σωστή σειρά και να λέω μισές αλήθειες

βγαίνω στο δρόμο και τρέχω όσο μπορώ πιο μακριά σου
φωνάζω ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ κι άλλα τέτοια κλισέ για να δείχνω φυσιολογική
στο τέλος φτάνω σπίτι μου

μπαίνω κατευθείαν κάτω από το ντους χωρίς να ανάψω τα φώτα
κρατάω σφιχτά το σφουγγάρι κι αρχίζω να τρίβομαι παντού με μανία

θέλω να ξεπλύνω τις ενοχές μου και το βλέμμα σου -ή το ανάποδο-
θέλω να κόψω το κάπνισμα αλλά φοβάμαι πως μετά δεν θα μπορώ να ξαναγράψω
θέλω να σταματήσω να σου γράφω αλλά φοβάμαι πως μετά δε θα νομίζεις ότι με ξέρεις

τρίβοντας αρχίζει να ξεκολλάει το δέρμα μου μαζί με τους ρόλους που μου φόρεσαν οι γύρω σου
μένω γυμνή και ξεσκισμένη

να, κοίτα με! σ' αρέσω τώρα;
πώς σου φαίνονται οι σάρκες μου;
είναι ολοδικές μου
όπως ακριβώς το ζήτησες
..................................
ε, πού πας;
φοβάσαι;

γέρνω φυσικά κουτί μάνταλα καρπούζι νερό

γέρνω προς τα κάτω
από τη μέση και πάνω
στην άκρη του μπαλκονιού σου
μπας και ζαλιστώ απ΄ την ακροφοβία
και την ακούσω δωρεάν

φυσικά δεν πιάνει πάντα
αλλά πάντα με πιάνει η μέση μου
και ξεμένω εκεί για μια-δυο ώρες

ξερνάω ένα καρπούζι κατακόρυφα
στο κεφάλι κάποιου περαστικού
του ρίχνω νερό για να καθαρίσουμε
αυτός από τα σπόρια
εγώ απ' τις ενοχές μου

κρύβομαι στο σπίτι σου
σφραγίζω όλα τα μάνταλα
ψοφάω στο κουτί μου

Φυσικά και κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία, του είπα , πάρε παράδειγμα εμένα θέλω να γίνω ποιήτρια και είμαι ανορθόγραφη, γέλασε.
Μη γελάς, του είπα, δώσε μου ένα ποτήρι νερό να συνεχίσω, μάλλιασε η γλώσσα μου να προσπαθώ να σε πείσω πως η ζωή και ο θάνατος είναι ανορθόγραφοι όπως και εγώ, είναι απρόβλεπτοι, όπως και εσύ. Γέρνω ή γερνώ τι σημασία έχει πού τονίζεται.
Όταν γύρισε από την κουζίνα είχε κόψει κομματάκια καρπούζι και είχε βάλει στο καθένα μια οδοντογλυφίδα.
Πρέπει να βαριέσαι πολύ για να το κάνεις αυτό, του είπα και γέλασε.
χάιδεψα τα δάχτυλά μου τα ζωγραφισμένα στο σώμα του μάνταλα. έκλεισα επιτέλους το κουτί με τις μαλακίες και τον έριξα στο κρεβάτι.

τα ίδια και τα ίδια

δέκα το πρωί ξυπνάω για να πιω 3 λίτρα νερό
τα γαμημένα ξίδια μου κάναν το κεφάλι καζάνι
έτοιμο είναι να εκραγεί
τρέχω στο μπάνιο και ξερνάω
γάμησε τα
είχα φάει και 10 κομμάτια πίτσα από τη ντέλα μάμα πριν βγω
πλένομαι - σκουπίζομαι και κλαίω, να κλαίω
γιατί το κεφάλι μου έγινε καζάνι
και βράζεις μέσα εσύ
και για όλα φταίει ο χαζός ο συγκάτοικος μου, που ξέχασε το διακόπτη της κουζίνας ανοιχτό
και δεν είμαι σπίτι να τον κλείσω.
ακούω θόρυβο στο δίπλα δωμάτιο, ποιος είναι πάλι αυτός
"να κοίτα με, κλαίω" λέω
"τι έχεις?" λέει
"τι να 'χω?" λέω "απλά κλαίω, να κοίτα κλαίω"
"τι έχεις?" λέει
"δεν έχω " λέω
"έχεις" λέει
"δεν έχω" λέω
"λέγε που είναι?" λέει
"δεν ξέρω" λέω
"λέγε" λέει
"δε λέω" λέω
καταφέρνω να ξεφύγω και τρέχω
τρέχω και κλαίω
με σταματάει ένα παιδί
"τι έπαθες" μου λέει
"τίποτα, απλά κλαίω" λέω
"αυτό το κατάλαβα, αλλά γιατί τρέχεις ρωτάω"¨
"τρέχω γιατί τρέχω" λέω
"εντάξει" μου λέει και ξεκινάει να τρέχει προς την άλλη κατεύθυνση
συνεχίζω και γω και φτάνω έξω από το σπίτι σου
"μη κλαις, θα κλάψω εγώ"φωνάζω


  Βαρέθηκα ρε κουράστηκα πώς το λένε τα ίδια και τα ίδια ξανά και ξανά να μπορώ πλέον να προβλέπω τα πάντα από πριν με μαθηματική ακρίβεια δεν έχει πλάκα έτσι ρε γαμώτο τουλάχιστον οι οθόνες στο μετρό σήμερα είχαν χαλάσει και έδειχναν όλες τους ασπρόμαυρα παράσιτα μεγάλη εντύπωση μου έκανε αυτό το σπάσιμο της ρουτίνας άσε που είναι χίλιες φορές προτιμότερο από αυτές τις λίστες με τα ονόματα που γιορτάζουν και σου υπενθυμίζουν πόσο αγενής δείχνεις που επιμένεις να μην παίρνεις για χρόνια πολλά έχοντας απαρνηθεί την κυρίαρχη χριστιανική θρησκεία και -κυρίως- από τα άμπερ και σίλβερ αλέρτ παιδιών που απήχθησαν και γέρων που το έσκασαν από τα δωμάτια φυλακές τους αμφότεροι κι ας μην υπάρχει έτσι κι αλλιώς καμία γαμημένη περίπτωση να γνωρίσεις κάποιον από τις φωτογραφίες ακόμα κι αν έχει περάσει είκοσι τρεις φορές από μπροστά σου γιατί απλώς δε θα τον πρόσεξες άμα θυμόμασταν όσους συναντάμε στη μητρόπολη θα ήμασταν ήδη στο ψυχιατρείο μια ώρα νωρίτερα οπότε απλώς καταφέρνουν να σε φρικάρουν ακόμα περισσότερο και πνίγεσαι εντελώς μες στο φόβο που σε κυρίευε ούτως ή άλλως και το μεγαλύτερό σου όνειρο γίνεται η επιστροφή στο σπίτι με κλειδαριά ασφαλείας και τριπλό σύρτη στα παράθυρα γαμώ τι ωραία που περνάμε στην πρωτεύουσα!

καλοκαίρι

 Κλειδωμένη στο γραφείο από το αφεντικό μου προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στη δουλειά αλλά το μόνο που κατάφερνα είναι να σκέφτομαι την κλήση για παράνομο παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο που μου κόψανε το πρωί, τον αγαπημένο μου παππού που πήγε και πέθανε πριν δέκα χρόνια από καρκίνο και τη ζωή που δε ζω. Οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο σερνόντουσαν σαν να φάγαν κεταμίνη και μέσα σε όλα το Καλοκαίρι θα τελείωνε νωρίτερα φέτος. "Σχεδόν δεν θα υπάρξει καν" ανακοινώθηκε από τα Μέσα Νοητικής Καθυστέρησης. ''Είναι απαραίτητο να δοθούν φορολογικές ελαφρύνσεις στο Χειμώνα αν θέλουμε να βγούμε από την Κρίση'' δήλωνε με στόμφο ο Υπουργός Οικονομικών. Προσπάθησα να κλείσω την τηλεόραση αλλά το αφεντικό είχε κρύψει καλά το τηλεκοντρόλ και δεν μπορούσα να το βρω. Αποφάσισα πως όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω κι εγώ αφεντικό για να μπορώ να κάνω διακοπές την ώρα που οι άλλοι θα δουλεύουν για μένα.

those were the days

δυνατή βροχή και βροντές
αφού είναι καλοκαίρι διάολε άσε μας
είχα μόλις βάλει το καινούργιο μου σορτσάκι τζιν
και την μπλούζα που μου χάρισες
αστραπές φωτίζουν το δωμάτιο
και αρχίζει να ρίχνει καρέκλες ο ουρανός
φοράω το πράσινο αδιάβροχο
βγαίνω από το σπίτι
συνεχίζει να ρίχνει καρέκλες
αρχίζω να τρέχω
τι κίνηση τι πανικός
ένα μήνυμα στο κινητό μου
λέω δε γαμιέται θα φτάσω και θα το δω μετά
σχεδόν έφτασα
τι αγωνία
έφτασα
που είσαι;
ας δω το μήνυμα
"ας το αφήσουμε καλύτερα ρε συ"
αη στο διάολο και εσύ !

https://www.youtube.com/watch?v=2KODZtjOIPg

υποκλίθηκες και άπλωσες το χέρι
εγώ αναστέναξα και ξεφύσηξα
μέχρι να χαμογελάσω και να λάμψουν τα μάτια μου
είχες συννεφιάσει και έδειχνες μουντός

συνεχίζεις με ρυθμικά βήματα και πιρουέτες
εγώ αστράφτω και βροντάω
μέχρι που ξεχνιέμαι από τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες
αλλά είσαι ήδη ανεμοστρόβιλος και ρίχνεις χαλάζι

θα χορεύουμε άτσαλα όλο το βράδυ
από αλαζονεία
μην τυχόν παραδεχτούμε
πως τα βήματά μας δε θα συγχρονιστούν

δε φταις εσύ
-ούτε το τάιμινγκ-
εμένα κατηγορώ
που αγαπώ με χρονοκαθυστέρηση

Μία στο τόσο

Μία στο τόσο
περνά ο παλιατζής με την καρότσα του
πλαστικά και παλιοσίδερα μαζεύει
μία κούκλα, ένα τόπι
κι εκείνο το τριόροφο γκαράζ με τ' αμαξάκια
που μου άρεσε τόσο πολύ
αλλά ποτέ δε μου το πήραν γιατί γεννήθηκα κορίτσι

ξέμεινα από τότε με την απορία
πρέπει να διαθέτεις πούτσο για να σ' αρέσει το βρουμ βρουμ;
δοκίμασα να βάλω ένα χωνί κάποια στιγμή
μήπως και κατουρήσω όρθια
και τους ξεγελάσω
αλλά τα τσίσα μου πέφτανε στραβά
λέρωσα το φουστάνι και ξενέρωσα

βαρέθηκα ρε να προσπαθώ να μου μοιάσω
πάμε να φύγουμε να μη με βλέπω άλλο
ανέβα στο μηχανάκι


Το μηχανάκι είχε γίνει χίλια κομμάτια. Εκείνος δεν έπαθε τίποτα. Τον πήγανε βέβαια στο νοσοκομείο, προληπτικά. Του κάνανε εξετάσεις πολλές. Από μια απλή εξέταση αίματος ως και αξονική τομογραφία.
Εκείνη όμως.
Εκείνη όταν άκουσε το τρακάρισμα στο δρόμο και βγήκε να δει τι έγινε, από το μπαλκόνι της, όταν είδε το μηχανάκι χίλια κομμάτια, σπάραξε από λυγμούς, δεν μπορούσε καλά-καλά ν αναπνεύσει. Λιποθύμησε.
Την πήγανε στο νοσοκομείο.
Της κάνανε εισαγωγή.
Της δώσανε 3 ώρες, 20 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα ζωής.
"πάσχει από μανία κτητικότητας, νόμιζε πως το μηχανάκι ήταν δικό της", είπαν οι γιατροί
"θα της χορηγούμε ενδοφλέβια νικοτίνη που και που", είπαν.

ο συνδρομητής που καλέσατε είναι κατειλημμένος

έλεγε συνέχεια ότι δεν έχει σημασία να τα καταφέρεις αρκεί να προσπαθείς,
να προσπαθείς πάντα και για πάντα
έλεγε μα δεν γίνετε να τα καταφέρεις , μόνο να προσπαθήσεις γίνεται
και αυτό έχει πλάκα
έλεγε
πάντα μα πάντα υπάρχει και άλλο
οπότε τι να καταφέρεις
ο άλλος πήγε και έγινε θεός
και αυτό δεν του έφτανε
φαντάσου

να καταφέρεις να γράψεις καλά στις πανελλήνιες
για να καταφέρεις να καταφέρεις να μπεις σε κάποια καλή σχολή
να καταφέρεις να πάρεις το πτυχίο και το πτυχίο των αγγλικών των γαλλικών των ισπανικών των

ρωσσικών των και των και των
ξένων γλωσσών
να καταφέρεις να ξεπεράσεις τη θλίψη σου και τον χαμένο ερωτά σου
για να μπορέσεις να βρεις μια δουλεία
για να ζήσεις.

καμιά φορά σκέφτομαι να γίνω και εγώ θεός
αλλά η αιωνιότητα μοιάζει βαρετή
"να ζεις για πάντα"
μα για πάντα;
Αυτό το "για πάντα"
πόσο βαρετό θεε μου

και μια και το φερε η κουβέντα
-γιατί ο θεός δεν ερωτεύτηκε ποτέ??
ίσως γιατί ήταν θεός και ένοιωθε γαμάτος
ίσως γιατί όταν ερωτευόμαστε κάποιον είναι επειδή θέλουμε να γίνουμε σαν κι αυτόν
ε και ο θεός δεν ήθελε να είναι κάτι άλλο από αυτό που ήταν

θα προσπαθήσω να τον πάρω τηλέφωνο
να μάθω τι χαρτιά χρειάζεται να καταθέσω για να γίνω και γω θεός
γιατί στην εφορία που πήγα μου τα μασούσανε

Όταν η Έτσι αποφάσισε επιτέλους να τηλεφωνήσει στον Άλλον είχαν περάσει ακριβώς τέσσερις ώρες, είκοσι τρία λεπτά, ένα δευτερόλεπτο, εκατόν δέκα εφτά σενάρια για το τι θα απαντήσει, τριάντα έξι διαφορετικές ανασφάλειες και δύο εκλάμψεις αυτοπεποίθησης. Κρατώντας μόνο την τελευταία και πετώντας στην ανακύκλωση τα υπόλοιπα πληκτρολόγησε τον αριθμό του.
Ήταν κατειλημμένος.

Ένιωσε σαν να έφαγε σφαλιάρα και κοκκίνισε από ντροπή κι ας μην την έβλεπε κανείς.
Σήκωσε το κινητό και χωρίς να το πολύ σκεφτεί πήρε τον Παράλλον που δεν την έψηνε και τόσο αλλά 'ντάξει ρε παιδί μου καλός είναι κι αυτός.

Όταν ο Άλλος έκλεισε το τηλέφωνο, βρήκε μια κλήση της Έτσι. Μιλούσε με ένα φιλαράκι που του έλεγε να βγούνε μα εκείνος τον γείωσε καθώς σκόπευε να προτείνει σε εκείνη. Είχαν περάσει οχτώ λεπτά, σαράντα τρία δευτερόλεπτα, εξήντα πέντε διαφορετικές σεξουαλικές φαντασιώσεις και μια φευγαλέα επιθυμία για κατούρημα.
Χαμογέλασε αυτάρεσκα που τον πρόλαβε αυτή και την πήρε πίσω.
Ήταν κατειλημμένη.
Ένιωσε σαν να έφαγε γκολ και έριξε ένα γαμωσταυρίδι κι ας μην τον άκουγε κανείς.
Σήκωσε το κινητό χωρίς να το πολύ σκεφτεί και πήρε την Γιουβέτσι που δεν έχει τόσο μεγάλα βυζιά αλλά σιγά μωρέ έχει ωραίο κώλο τουλάχιστον.

Όταν η Έτσι έκλεισε το τηλέφωνο ήταν αρκετά αφηρημένη και δεν πρόσεξε την κλήση του Άλλου. Είχε κανονίσει με τον Παράλλον, βλέπεις, και σκεφτόταν τι να βάλει. Το συνειδητοποίησε όταν βγήκε από το σπίτι αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Απογοητευμένη κατευθύνθηκε προς το μέρος που την περίμενε ο Παράλλος. Εκεί βρισκόταν και ο Άλλος με την Γιουβέτσι.
Ντράπηκε ακόμα περισσότερο και αποφάσισε να μην ξανασχοληθεί μαζί του.

Όταν ο Άλλος είδε την Έτσι με τον Παράλλον ήταν ήδη με την Γιουβέτσι.
Θύμωσε ακόμα παραπάνω και αποφάσισε να πηδήξει την Γιουβέτσι κι ας είχε αρχίσει να τη βαριέται στα πρώτα τέσσερα λεπτά που βρεθήκανε.

Κι αν σου μοιάζει όλο αυτό περίπλοκο, που να άκουγες και τις ιστορίες του Παράλλου και της Γιουβέτσι!

Μετά από λίγο καιρό η Έτσι παράτησε τον Παράλλον γιατί δεν την έπαιρνε αγκαλιά μετά το σεξ και ο Άλλος την Γιουβέτσι γιατί τον έπρηζε κάθε φορά με το προφυλακτικό. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το παραμύθι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα καθώς σε ένα παράλληλο σύμπαν -που όταν η Έτσι πήρε τον Άλλον εκείνος το σήκωσε κατευθείαν- η κατάληξη ήταν κάπως παρόμοια με διαφορετικούς συνδυασμούς.

Το μόνο ενδιαφέρον ίσως είναι το πέρασμα του χρόνου. Παλιότερα, ας πούμε, όλο αυτό θα στο' χα στείλει και η ιστορία θα' χε χάπι εντ...

pause

  Η τηλεόραση είχε μείνει ανοιχτή όμως εκείνη δεν μπορούσε να δει πια, μήτε να ακούσει, να μιλήσει ή κάτι τέλος πάντων οπότε ακινητοποιήθηκε στη συγκεκριμένη στιγμή, πάτησε pause στη ζωή της και περίμενε ούτε αυτή ξέροντας τι ακριβώς, σημασία έχει ότι περίμενε κάτι, οτιδήποτε ρε παιδί μου ή έστω τίποτα, ακόμα και το τίποτα μπορεί να είναι κάτι αυτές τις φορές που μοιάζουν όλα μάταια και οθόνη δείχνει μόνο διαφημίσεις. 

κάνε πως δεν άκουσες

σήκω απ' το καναπέ και οργανώσου
φάε μια γαβάθα προσποίηση πριν βγεις
όμως
να σε κρατήσει όλη τη μέρα
για να την παλέψεις
κάνε πως δεν είδες τους μετανάστες στη Βικτώρια
κάνε πως δεν μύρισες τη μπόχα έξω απ' τη Βουλή
κάνε πως δε γεύτηκες την πίκρα του αφεντικού
και πως δεν άγγιξες τυχαία το φασίστα στο μετρό
αλλά -κυρίως- μην ξεχνάς
να κάνεις πάλι πως δεν άκουσες
τα μεθυσμένα μου σε θέλω
που ουρλιάζω βουβά
μέσα απ' τα δόντια μου
στα μέρη με τον πολύ θόρυβο
και τον άπειρο κόσμο
που με συναντάς

ήθελα να γράψω για ομορφιές, 

για ένα κείμενο που θα το διαβάζεις κάθε μέρα 

και θα σου φτιάχνει τη διάθεση
και μετά θα βάζεις διαπασών μουσική
και θα χαμογελάς
και θα λες "καλημέρα σας" και "καλημέρα σας"
και θα με αγαπάς λίγο παραπάνω

θα σου βρω ομορφιές
θα τις βρω
φοράω το παλτό μου και βγαίνω από το σπίτι
ένα σκουπιδιάρικο μου κόβει το δρόμο
δεν χωράω καν να περάσω από το πεζοδρόμιο
γυρνάω πίσω, μπαίνω στην πολυκατοικία και ανεβαίνω στην ταράτσα
και πέφτω στο κενό
ζζμπακ
κάνε πως δεν άκουσες καλή μου
θα γυρίσω μόνο όταν θα βρω τις ομορφιές, για να στις χαρίσω

........

ξεσκαρτάρισμα

Αποφάσισα να κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα στη ζωή μου. Να κρατήσω μόνο ότι μου χρειάζεται , μόνο ότι είναι απαραίτητο. "Τι γενικούρα!" , θα σκεφτείς. "Πόσο (και καλά) ψαγμένο και μπράβο σου", θα πεις και θα γελάσεις ειρωνικά και δυνατά. Κι όμως, το πρωί που ξύπνησα πέταξα το πάπλωμα από το κρεβάτι στο πάτωμα, μετά έβγαλα όλα μου τα ρούχα και τα εσώρουχα και τα πέταξα από το μπαλκόνι. Πήγα στην κουζίνα πήρα μια σακούλα σκουπιδιών και πέταξα ότι χαλασμένο υπήρχε στα ντουλάπια και στο ψυγείο. Άνοιξα την κατάψυξη και βρήκα ένα τασάκι. Ήταν ένα από τα δώρα σου από κάποιο ταξίδι σου. Το χα κρύψει εκεί για να μην το βλέπω. Ήξερες ότι σιχαίνομαι τα τασάκια και ότι δεν έχω βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα μου. Το μόνο τασάκι που ερωτεύτηκα και μου άρεσε να το γλύφω , ήταν το στόμα σου, κάποια βράδια που από το άγχος σου κάπνιζες τουλάχιστον 2 πακέτα κάμελ. Το πέταξα κι αυτό, τελικά. Έφτιαξα τη χωρίστρα των μαλλιών μου, στο πλάι, έτσι τυφλά, μέσα στην αμηχανία μου και τότε σκέφτηκα κάτι και γέλασα δυνατά. Ήμουν σίγουρη πως μοιάζω με εκείνον τον παπά που έμενε στο δίπλα διαμέρισμα από το δικό σου και κάθε πρωί μας έλεγε μια ιστορία για κάποιον Εβραίο. Πέταξα και αυτή την ανάμνηση στα σκουπίδια και περιφερόμουν μέσα στο σπίτι. Έφτασα στη ντουλάπα του δωματίου μου, σκέφτηκα να την πετάξω ολόκληρη μαζί με το έπιπλο. Πέταγα , πέταγα και πέταγα, τα ρούχα από το μπαλκόνι. Η ντουλάπα έμεινε άδεια. Μπήκα μέσα της γιατί γυμνή όπως ήμουν κρύωνα. Με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα τρομαγμένη από το χτύπο του κινητού μου. Ήταν λέει το ταξί που είχα καλέσει πριν δύο ώρες. Παρακάλεσα τον κύριο ταρίφα να περιμένει ένα-δύο λεπτά ωσότου ντυθώ και κατέβω. Έψαχνα να βρω κάτι να φορέσω αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Τότε σκέφτηκα πως είχα κρύψει το μαγιό σου στο φούρνο, το φόρεσα και βγήκα. Μπήκα στο ταξί και ο ταξιτζής φαινόταν περίεργος, κοιτούσε επίμονα το γυμνό μου στήθος , είχε γουρλώσει τα μάτια και είχε γίνει κατακόκκινος . Τον ρώτησα αν είναι καλά, άρχισε να παρανοεί να μου φωνάζει και να μου λέει ότι έχω θράσος του είπα ότι πρέπει να κάνει τη δουλεία του και να με πάει όπου του ζητήσω και του ζητούσα να με πάει στο παρελθόν. Είχα να το σκοτώσω και να το πετάξω στα σκουπίδια μαζί με τ' άλλα πράγματα. Μου τσίριξε ότι δεν είναι χρονομηχανή και με πέταξε έξω με τη βία. Χτύπησα το γόνατό μου και ακόμη με πονάει. Αν του δώσεις ένα φιλί με διάρκεια , θα μου περάσει. Αυτό έκανες κάθε φορά που χτυπούσα κάπου και αν με είχε πάει αυτός στο παρελθόν θα πετούσα αυτή την άχρηστη ανάμνηση και δεν θα σε έψαχνα τώρα. 
Σηκώθηκα όπως όπως και περπάτησα κουτσαίνοντας μέχρι την κοντινότερη στάση του μετρό.
Θυμόμουν ότι εκεί μέσα υπάρχουν τεράστιες κυλιόμενες σκάλες που σε μεταφέρουν στο χώρο χωρίς εσύ να κάνεις τίποτα. Ίσως εκεί βρω αντίστοιχες που σε μεταφέρουν στο χρόνο.
Τις κατέβηκα όλες, μία μία, αλλά δεν άλλαξε κάτι. Απογοητευμένη πήρα τον πρώτο συρμό για να δοκιμάσω και στην επόμενη στάση. Μέσα στο βαγόνι καθόταν ένα ζευγάρι μεσηλίκων.
Η κασέτα στο μεγάφωνο είχε κολλήσει και εκφωνούσε συνέχεια την ίδια στάση. Στην επόμενη στάση ο άντρας σηκώθηκε για να βγει.
'Άντε πάμε!' είπε στη γυναίκα.
'Μα όχι' του απάντησε εκείνη 'δεν άκουσες τι είπε η κυρία; Έχουμε ακόμα...'
Και κάπως έτσι, που λες, βρήκα πώς α-συγχρονίζεται ο χώρος με το χρόνο και από τότε έχω μείνει καρφωμένη στο βαγόνι με το αυτί κολλημένο στο μεγάφωνο που παίζει ξανά κ ξανά τη λούπα της ίδιας στάσης.
Και ούτε το γόνατο πονάει πια ούτε σε ψάχνω.

έκρηξη

και πίναμεεε και πίναμεεεε

χοροπηδάω και ξελαριγκιάζομαι

βγάζω από την τσέπη μου ένα ωμό αυγό και το ρουφάω
πρέπει η φωνή μου να ηχεί μελωδικά στα αυτιά σου σήμερα 

κι εσύ απομακρύνεσαι

ένα ακόμα βήμα παραπέρα

φοβάσαι και κρύβεσαι

στην ασφάλεια της ηρεμίας

σιγά, δε χάλασε κι ο κόσμος

λες και πριν ήσουν κοντά

καμιά φορά μιλάς γρήγορα και σε χάνω

άλλες πάλι είσαι τέταρτο και λέξη
εν ολίγοις δεν συνεννοούμαστε

σταματημόόό δεν είχαμεεε

τα πρώτα καπνογόνα έχουν ήδη ανάψει

πετάνε κάτι ροζ αέρια

που θυμίζουν πορνό εφιάλτη

εκείνη τη στιγμή που θες να τελειώσεις
και ο άλλος σε κόβει

ή πυρκαγιά στο παλάτι της μπάρμπι

τα μάτια μου τσούζουν

στην προσπάθειά μου να συναρμολογήσω τις λέξεις σου
μήπως και βγάλω άκρη κάποια στιγμή
είχα γουρλώσει τα μάτια μου
και τα είχα αφήσει πάνω σου
όταν ακριβώς έπιασα το νόημα
ρούφηξα μια δυνατή τζούρα και φύσηξα τον καπνό προς τα πάνω
το αποτέλεσμα ήταν
"Α Α Α το μάτι μου, μπήκε καπνός στο μάτι μου, εξαφανίσου"

και αρχίζω να βήχω σπαστικά

το πάτωμα ξεκινά να τραντάζεται

φασίστες κύύύνηγουσαμεεεε

δε με νοιάζει ρε

δεν με επηρέασε λεπτό

τι κι αν φεύγεις

τι κι αν δεν ήρθες ποτέ

εγώ εδώ θα φωνάζω φάλτσα

εκείνα τα ξαναμασημένα λόγια

που άφησες πίσω

και όλο τραααγουδούσαμεεε

αυτή καλά κι εμείς ούτε καν

Όταν κατέβασε την τελευταία γουλιά, πέταξε το κουτάκι από το παράθυρο.
"Γαμώ το σπίτι σου δεν βλέπεις ότι υπάρχει άνθρωπος από κάτω;" ακούστηκε μια φωνή.
Μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο από τη μόνιμη σύγχυση που την περιβάλει καθώς θα ορκιζόταν ότι οδηγούσε αμάξι και μάλιστα με 130 στην Εθνική.
Καθώς γύρισε από την άλλη έπεσε πάνω στο σκρίνιο και είδε την φωτογραφία μέσα από τη τζαμαρία του σκρίνιου, εκεί στη ασφάλειά της, να της χαμογελάει.
Η φωτογραφία ήταν από το μέλλον, από αυτές που τις τραβάς για να σου θυμίζουν πως δεν χάνεις και πολλά αν δεν καταφέρεις να επιβιώσεις.
Ναι αλλά αυτή δεν ήθελε να επιβιώσει. Να ζήσει ήθελε και όχι απλώς να ζήσει αλλά να ζήσει και καλά.
Έζησε, λοιπόν, αυτή καλά κι εμείς ούτε καν επιβιώσαμε.

η πτωτική τάση του απωθημένου

Για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να θυμηθώ με ακρίβεια αλλά έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα ήταν σχετικά καλά μέχρι τότε. Ήρεμα σίγουρα. Χωρίς εκρήξεις και ταραχές. Τα δέντρα ήταν αμέτρητα και οι καρποί ελκυστικοί με τεράστια ποικιλία στο σχήμα, το μέγεθος, το χρώμα και τη γεύση. Μπορούσα να δοκιμάσω ο,τι και όσο γούσταρα αλλά δεν ασχολούμουν και πολύ νομίζω. Αν έβρισκα κάτι που μου άρεσε, την έπεφτα κάτω από κει και απολάμβανα χωρίς να με απασχολεί τι γίνεται τριγύρω. Κι όλα κομπλέ μέχρι που εμφανίστηκε αυτό το καταραμένο ερπετό να μου θυμίσει πώς από εκείνο το συγκεκριμένο δέντρο απαγορεύεται να δοκιμάσω. Και να πεις ότι φαινόταν κάτι σπουδαίο... Ούτε καν! Αδιάφορο θα το χαρακτήριζα. Πιο αδιάφορο και από τσόφλι αυγού για την ακρίβεια. Αλλά απαγορεύεται? Πρώτα απ' όλα τι σημαίνει απαγορεύεται? Κι ύστερα γιατί? Τι σκατά δηλαδή έχουν αυτοί οι καρποί που δεν πρέπει να μάθω? Κάπως έτσι μάλλον ξεκίνησε η φάση μέχρι που έγινε έμμονη ιδέα στο κεφάλι μου και σε λίγο δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Όλα μου φαινόντουσαν χωρίς νόημα. Όλα εκτός από αυτό το γαμημένο δέντρο και τους καρπούς του. Έγινε σκοπός της ύπαρξής μου. Ο λόγος που ξυπνούσα το πρωί και που συνέχιζα να αναπνέω. Ήθελα να μάθω. Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση. Δεν είμαι και καμιά κότα άλλωστε. Πλησίασα τον κορμό, τέντωσα τις μύτες των ποδιών μου ψηλά, άπλωσα το χέρι και έκοψα έναν καρπό. Η ταχυπαλμία μου έπαιζε hard tekno στα decs. Πέρασα τα δάχτυλά μου σε κάθε χιλιοστό της επιφάνειας. Εισέπνευσα τη μυρωδιά του. Έγλυψα τη φλούδα του. Δεν είχε τίποτα απολύτως το ιδιαίτερο κι όμως ένιωθα τυχερή και εκλεκτή. Το στομάχι μου είχε δεθεί με χίλιους κόμπους. Πρώτη δαγκωνιά. Άγευστο. Καταβρόχθισα το υπόλοιπο σε δευτερόλεπτα με λαιμαργία κι ας μην πεινούσα. Περίμενα λίγη ώρα αλλά δε συνέβη απολύτως τίποτα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και τώρα τι? Αυτό ήταν όλο? Και από δω και πέρα? Στα ίδια ξανά? Τώρα τι θα 'χω να περιμένω? Συνειδητοποίησα ότι αυτή η προσμονή έδινε νόημα στην ύπαρξή μου. Πλέον δε νιώθω τίποτα. Όπως και πριν μάλλον απλά τώρα κουβαλάω και το κενό. Είναι βαρύ και δεν το αντέχω. Η πτωτική τάση του απωθημένου ήταν κατακόρυφη.


στην συναισθηματική κρίση των εποχών μας, η πτωτική τάση του απωθημένου είναι ασφαλώς ένας ενδογενής παράγοντας του συστήματος. Εμφανίστηκε πρώτη φορά όταν ο Τσίου αγαπούσε την Μάρα και η Μάρα με τη σειρά της τον Σακ.
Τότε η Μάρα έγινε το απωθημένο του Τσίου , καθώς αυτή είχε σχέση με τον Καπ , παρ' όλο που αγαπούσε τον Σακ που αυτός τα είχε με την Ντάν. Και ο Σακ έγινε το απωθημένο της Μάρα.
Κάπου εκεί λοιπόν στον 1ο αι. μ.Χ εμφανίστηκε το φαινόμενο αυτό που ισχύει μέχρι και τη σύγχρονη εποχή.
Ο έρωτας δεν έχει απαραίτητα υλική μορφή, όπως στην περίπτωση του Τσίου και της Μάρα, τότε λοιπόν δεν υπάρχει χρηστική αξία του πόθου. Στον καπιταλισμό το φαινόμενο αυτό λύνεται (ή και όχι) με ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα.
Οι φαρμακοβιομηχανίες αυξάνουν την προσφορά του προϊόντος τους για την ισορροπία στην αγορά συναισθημάτων.
Ακόμη και σε καιρό ανάπτυξης έχει παρατηρηθεί ότι τα απωθημένα έχουν πτωτική τάση.
Η ανάπτυξη εμφανίζετε όταν φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με τον έρωτα υλικό ή μη
και όταν κάποια στιγμή βρεις τον ελάχιστο χρόνο να το κάνεις δεν έχεις τα ψυχολογικά αποθέματα και τότε στρέφεσαι στις φαρμακοβιομηχανίες που με τη σειρά τους..
και έτσι η ζωή συνεχίζει

ότι ήταν να πω

Θα σου μιλάω μέχρι να έχω κάτι να σου πω.
Όταν επιτέλους το βρω, ορκίζομαι να σωπάσω για πάντα.

 

Οκτώβρης-Φλεβάρης

Ήτανε Οκτώβριος, αν θυμάμαι καλά και ο ιδρώτας με πλημμύριζε και μούσκευε τα σεντόνια. Δύο και έξι η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Το κινητό μου κάθε φορά που δεν χτυπούσε ήσουνα εσύ και κάθε φορά που χτύπαγε ήταν ο από πάνω. Δύο και εφτά, δύο και δέκα και πάει λέγοντας. Πόσο θα θελα να σουν εσύ ο από πάνω και πόσο θα θελα να σουν εσύ πάνω μου και ο ιδρώτας σου να πλημμύριζε το σώμα μου και το σώμα μου με τη σειρά του τα σεντόνια μου. Δυο και είκοσι σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα. Ετοίμασα δείπνο για δύο. Όχι από συνήθεια, έχω να σε δω τόσο καιρό άλλωστε που δε θα έστεκε κάτι τέτοιο. Απλώς, να ρε παιδί μου, δεν έχει νόημα να μαγειρεύεις για έναν. Καλύτερα να κάνεις ένα τοστ ή κάτι παρόμοιο. Μαγειρεύω για δύο πάντα, λοιπόν, και την άλλη μερίδα την τρώω το βράδυ. Σήμερα όμως είναι ήδη βράδυ και δεν τα υπολόγισα καλά. Τι θα απογίνει η δεύτερη μερίδα? Γέμισα δύο πιάτα και τα τοποθέτησα αντικριστά. Κάθισα στη μία μεριά, χαμογέλασα και έφαγα μια μπουκιά. Ύστερα σηκώθηκα και κάθισα από την άλλη. Έκανα κάτι παρόμοιο και ξαναάλλαξα θέση. Μπουκιά στη μπουκιά πιάσαμε κουβέντα και ξεχαστήκαμε. Σε λίγο έβαλα και κρασί. Όχι ο,τι κι ο,τι, από κείνο το κατακόκκινο που μου έκανα δώρο στην επέτειό μας και το φυλάω για ειδικές περιστάσεις. Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβω. Με πήρε ο ύπνος καθισμένη στην καρέκλα με το κεφάλι πεσμένο πάνω στο τραπέζι. Όταν ξύπνησα είχε φτάσει Δεκέμβρης κι εγώ δεν ήμουν εκεί. Γι' αυτό στα γράφω όλα αυτά. Αναρωτιέμαι. Τι σκατά απέγινα? Κανείς δεν μου απαντά. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο απ όλα είναι ότι και εγώ η ίδια δεν ξέρω να απαντήσω. Όπως ποτέ δεν ήξερα να απαντήσω στο ποια είμαι, τι είμαι και τι θα απογίνω όταν σε συναντούσα. Μόνο όταν σε συναντούσα. Τι είναι αυτό; δεν μοιάζει να ναι γοητευτικά ούτε ερωτεύσιμο. Εγώ στη θέση σου θα με παρατούσα. Σηκώθηκα και έστριψα δυο τσιγάρα, κι ας με λένε τρελή. Στο τρίτο μάλιστα έριξα και λίγο χόρτο μέσα. Είναι τόσο τεράστιες οι φρίκες μου πλέον που δεν παίζει να με πιάσει άσχημα. Μόνο να με χαλαρώσει μπορεί. Ξάπλωσα στον καναπέ και άρχισα να παρατηρώ το ταβάνι. Η υγρασία είχε σχηματίσει μαύρα στίγματα ανά τόπους δίνοντάς του μια κυβοφουτουριστική αίσθηση. Κυβοφουτουριστική... Τσσσς... Πολύ ψαγμένη λέξη ρε παιδί μου! Η αλλαγή του χρόνου με βρήκε να τα λέω με κάτι μαστουρωμένες σκέψεις και ένα ταβάνι. Το ταβάνι και ο καναπές μου. Δεν είναι κακοί σύντροφοι. Αλλά συνήθως το παρεάκι αυτό, εγώ το ταβάνι και ο καναπές συνοδεύεται και από κάτι τρίτο. Άυλο βέβαια. Σκέψεις. Είναι αυτές που πάντα απευθύνονται στο παρελθόν και στο μέλλον. Σε φανταστικά δηλαδή πράγματα. Ο έλλογος νους. Είναι δηλαδή αυτός που έρχεται συνοδευόμενος από καταθλίψεις και φρίκες. Σαν πολλοί να μαζευτήκαμε μέσα σ' ένα δωμάτιο. Εγώ όμως είμαι ύλη, δεν είμαι άυλη. Και δεν θα κάνω παρέα με άυλους. Εκτός αυτόν από τους Ψυχόδραμα, αν τύχει και τον γνωρίσω. Είσαι αυτό που λες, λένε. Είμαι λοιπόν ένα γατί και μου αρέσουν τα χάδια και οι αγκαλιές. Την επόμενη φορά που θα καθίσω στον καναπέ θέλω να ρθεις να σου τρίβομαι. Έτσι δεν κάνουν τα γατιά; Θα χώνω τη μουσούδα μου στο λαιμό σου και θα γουργουρίζω απ' την κοιλιά. Εσύ θα στραβομουτσουνιάζεις, θα ξεφυσάς και θα τραβιέσαι πιο κει. Κι εγώ θα το βρίσκω αστείο όπως πάντα και θα γελάω συνέχεια και μετά θα με λες χαζή και θα χεις δίκιο. Έτσι κι αλλιώς πάντα έχεις δίκιο εσύ. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως είναι κάπως βαρετό αυτό. Αφαιρεί κάθε νόημα από τον όποιο διάλογο. Αν ήμουν εσύ, μπορεί και να με βαριόμουνα. Ναι, ναι -σίγουρα θα με βαριόμουνα. Κάπως έτσι και χειρότερα έφτασε ο Φλεβάρης αλλά ο ιδρώτας δεν είχε στεγνώσει ακόμα από τα σεντόνια.

πέρα δώθε

σε κοιτούσα και σε κοιτούσα

 ολόκληρος απέναντί μου με σάρκα και οστά
να μη μου θυμίζεις απολύτως τίποτα
σε κάρφωνα και σε κάρφωνα
να μη μου θυμίζεις απολύτως τίποτα

κάθε τόσο το βλέμμα μου έπεφτε κάτω
άφηνα λίγα δευτερόλεπτα να περάσουν
προσποιούμενη ότι δεν το κατάλαβα
-ν' αλλάξει λίγο το τοπίο ρε αδερφέ-
και στη συνέχεια το μάζευα και φτου κι απ' την αρχή

πήρα το βλέμμα μου και το έριξα από την άλλη
και τι δεν είδα
και τι δεν θυμήθηκα
απολύτως τίποτα

στο τέλος κουράστηκα και έκλεισα τα μάτια
σε είδα στον ύπνο μου αλλά ούτε εκεί μου θύμιζες κάτι

κουβαλάω μέρες το κουφάρι μου
αριστερά και δεξιά

 και αλήθεια προσπαθώ
αλλά δεν μου θυμίζεις τίποτα
και από αύριο δεν θα σε θυμάται κανείς
αν έχω προλάβει να μην γίνεις πρωτοσέλιδο
ή πρώτο θέμα στις ειδήσεις των 8 30

αν πάλι δεν προλάβω

 θα σου ζητήσω αυτόγραφο
και θα περηφανεύομαι στα παιδιά μου
ότι σε φίλησα κάτω απ' το αυτί

Ίσως πέρασε από τη δουλειά.

Ίσως πέρασε από τη δουλειά. Είχα φύγει 2 ωρες νωρίτερα γιατί είχα το στομάχι μου. Ήταν η 3η φορά που είχα τάση για εμετό αλλά η πρώτη που έφυγα και ξέρασα.
Τις προηγούμενες φορές μου λεγαν "όχι κύριε Βερναντε δεν γίνεται να βρίσκετε δικαιολογίες , εμείς θέλουμε έμπιστους συναδέλφους. Αν σας αφήσουμε, την επόμενη φορά θα βρείτε άλλη δικαιολογία για να λείψετε"
Και έτσι κατάπινα τον εμετό μου.
Σήμερα όμως η αγωνία μου να τη δω δεν με άφηνε σε ησυχία, είπε ότι θα πέρναγε και κάθε λεπτό που περνούσε όλο και στένευε σαν κόμπος το λαιμό μου.
Μια κάποια στιγμή, άνοιξε η πόρτα απότομα, η πόρτα του γραφείου μου, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το άγχος μου και ο εμετός έφυγε μόνος του, ξεγλίστρησε από τα σωθικά μου, και βγήκε από το στόμα μου.
Ενόμιζα ότι ήταν αυτή. Ήταν όμως ο διευθυντής μου. Αλλά και αυτή να ταν; τι; μήπως θα της άρεζε η εικόνα; μήπως θα το έβρισκε ρομαντικό;
Με απέλυσαν.
Ζήτησα ένα χαρτομάντιλο και τίποτα άλλο, σιωπηλά έφυγα

έφυγα

χωρίς να ξαναγυρίσω αυτή τη φορά όμως

το' χα ξανακάνει πολλές φορές στο παρελθόν, να δοκιμάσω να φύγω

αλλά ποτέ δεν έπιανε

πάντα ξαναγυρνούσα στο τρίτο ή στο τέταρτο βήμα με σκυμμένο κεφάλι

να ζητώ συγγνώμη ξανά και ξανά λες και ήταν δικό μου λάθος

εκείνοι το έπαιζαν για λίγο αμείλικτοι -σαν την εποχή που ανατέλλει-

με έδιωχναν και μετά από δύο κλάματα και έντεκα παρακάλια πάνω κάτω

έδειχναν τη μεγαλοψυχία τους και με ξαναδέχονταν

με σκληρότερους όρους αυτή τη φορά προφανώς

σήμερα όμως το είχα αποφασίσει, δε θα έκανα πίσω

έκανα μεταβολή, σήκωσα το δεξί πόδι αλλά αμέσως το ξανακατέβασα

όχι ότι το χα μετανιώσει, ίσα ίσα, μόνο που το σκέφτηκα καλύτερα

θα έκανα συμβολικά τη φυγή μου

σήκωσα πρώτα το αριστερό αυτή τη φορά και το τοποθέτησα ένα βήμα μπροστά

ύστερα το δεξί

αριστερό - δεξί, αριστερό - δεξί, αριστερό - δεξί, αριστερό – δεξί,αριστερό – δεξί,αριστερό -δεξί,αριστερό -δεξί,αριστερό -δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστερό-δεξί,αριστΝΤΟΥΠ!

έπεσα πάνω σε μια κολόνα, έσπασα το κεφάλι μου και πέθανα

να μου το θυμηθείς που αύριο θα αναρωτιούνται

-Μήπως ήρθε και δεν τον είδαμε?

-Μήπως έχασε το δρόμο?

-Μήπως αυτή τη φορά ΟΝΤΩΣ έφυγε από τη δουλειά?

-Αυτός ρε? Ούτε νεκρός...

γιορτινή μελαγχολία

we wish you a Merry Christmas
τραγουδά ο πλαστικός άγιος Βασίλης
έξω απ' τη βιτρίνα
κουνώντας μηχανικά τα χέρια πάνω κάτω
πάνω αναβοσβήνουν λαμπιόνα
τυλιγμένα στα σύρματα και στις κεραίες
κάτω αργοσβήνουν μετανάστες
γατζωμένοι σε σανίδες και φουσκωτά
ένα αγόρι παίζει το μικρό τυμπανιστή
στην κοιλιά της νεκρής μητέρας του
και οι τρεις μπάτσοι με τα δακρυγόνα
προσφέρουν πρέζα στο θείο βρέφος
απόψε γεννιέται ο φασισμός
λένε με στόμφο στο ράδιο
κάτω απ' το στολισμένο δέντρο
οι γονείς μου μαλώνουν
και με βάζουν στη μέση
να δικάσω και να κρίνω
να πάρω θέση ρε αδερφέ
κι εσύ, όπως πάντα,
με κοιτάς με ύφος μπλαζέ
και λες
η γιορτινή μελαγχολία
είναι ένα κλισέ
καιρός να μεγαλώσεις επιτέλους
μωρό μου

Η Μαρία η Μαγδαληνή καθόταν στα πόδια του Ιησού Χριστού όταν διακόπηκε η αγαπημένη τους εκπομπή και μπήκε έκτακτο δελτίο ειδήσεων.
Οι ειδήσεις λοιπόν ενημέρωναν το κοινό ότι εν όψη Χριστουγέννων οι γαλοπούλες βγήκαν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν και ότι οι δυνάμεις των ΜΑΤ πέταξαν χημικά και δακρυγόνα για να τους σταματήσουν.
Η Μαρία η Μαγδαληνή δάκρυσε καθώς ήταν φιλόζωη και δεν θα πείραζε ποτέ ούτε μυρμηγκάκι.
Σηκώθηκε από τα πόδια του Ιησού και πήγε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της.
Ο Ιησούς την παράτησε στο σπίτι, μονάχη να κλαίει και πήγε να πιει μπύρες με τις φίλες του.
Τότε η Μαρία εκνευρίστηκε ακόμη περισσότερο και αποφάσισε ότι φέτος στα γενέθλια του ακατανόμαστου (θεέ μου σχώραμαι)
δεν θα καλέσει κόσμο στο σπίτι για να το γιορτάσουν και δεν θα ετοιμάσει ούτε μελομακάρονα που άρεζαν και στην ίδια και αποφάσισε να γραφτεί και στη Ανταρσύα που δεν θα άρεζε καθόλου στον Ιησού.

Ωραία η θάλασσα αλλά

Ωραία η θάλασσα αλλά μας ρούφηξε ο βυθός της
βρεθήκαμε περικυκλωμένοι
από χρωματιστές μπουρμπουλήθρες
περίπλοκα κοράλλια
και ανύπαρκτα μαργαριτάρια

μάλλον θα φταίει που σε έπεισα
να βγάλεις εκείνη τη μάσκα
που είχε κολλήσει στο δέρμα σου
τόσο καιρό πια
που πίστεψες ότι ήταν κομμάτι σου
και το τζαμάκι οι κόρες των ματιών σου

Τώρα σε κοιτάζω ξανά και ξανά
μα δε μου θυμίζεις απολύτως τίποτα
κάνω να βγάλω κι εγώ τη δική μου
και κολυμπάς μακριά από τη φρίκη



Ωραία η θάλασσα αλλά μας ρούφηξε ο βυθός της
και πνιγήκαμε από τύψεις
ένας ολόκληρος κόσμος
χωρίς σάρκα
μόνο οστά και σίδερα
ένας ολόκληρος κόσμος ο βυθός
αλήθεια σου λέω
τα δάκρυα γίνονται τρικυμιά
και ο βυθός μεγαλώνει
ολοένα και περισσότεροι τον κατοικούν
ένας ολόκληρος σκοτεινός κόσμος

η θάλασσα είναι όμορφη - να την κοιτάς
η θάλασσα είναι όμορφη - να την κολυμπάς
η θάλασσα είναι όμορφη - είναι γαλάζια
τα μάτια σου είναι γαλάζια
η θάλασσα είναι όμορφη - όταν δεν την κατοικείς
η θάλασσα είναι όμορφη - όταν δεν την κατοικείς για πάντα

τώρα σε κοιτάζω ξανά και ξανά και ξανά
βουλιάζω στο βυθό των ματιών σου
αλλά δεν θέλω να μείνω εκεί για πάντα
θέλω να γίνω θάλασσα να έρχομαι και να φεύγω

Αναμφίβολα, κάπως, κλειδιά, κομπάρσος, σέρνω, φτυάρι

κουκουλώθηκα στο κρεβάτι και άρπαξα ένα τυχαίο βιβλίο
από το ράφι δίπλα μου

"Οι δούλες" του Ζαν Ζενέ

κάπως σφίχτηκε το στομάχι μου
δεν ξέρω αν είναι από την αρρώστια ή από το γεγονός ότι το βιβλίο ήταν το δώρο σου για τη διπλωματική μου

και ξέρεις κάτι;
Ποτέ δεν το διάβασα.
Το χω δει μόνο σε δύο-τρεις παραστάσεις.
Ήταν φαίνεται της μόδας εκείνη την περίοδο,
δεν λέω καλή φάση.
Ταξικό κείμενο.
-αν τελικά η Σολάνς δεν σκότωνε την Κλαίρη-
αλλά την Κυρία

άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα και διάβασα το εξής:

"Η κυρία μας μιλάει για τον κύριο μέχρι να κιτρινίσουμε από τη ζήλια μας"

και πάλι θυμήθηκα εσένα
που μου μιλούσες για τις εμπειρίες σου
ενώ εγώ ούρλιαζα ότι δεν θέλω να ξέρω

άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα,
έκλεισα γρήγορα το φως και την πόρτα του δωματίου μου.
"Θα κάνω ότι κοιμάμαι μέχρι να πάει για ύπνο", σκέφτηκα.
Ήταν η αδερφή μου (ποιος άλλος;) και δεν είχα απόλυτος καμία διάθεση για κουβεντούλα.

Χα!
Δεν ήταν μόνη, ήταν άλλοι 4-5 φίλοι που μπαίνανε γελώντας
άκουγα και τα γκλιν-γκλόν
από τα μπουκάλια που ήταν σε σακούλες

-Να 'χα ένα
ένα
ε..
ένα
...
ε..
ξέρω γω;
ένα φτυάρι
να βγω και να τους πω
"αν δεν μ' αφήσετε στην ησυχία μου,
το βλέπετε αυτό;
θα σέρνω τα πτώματα σας ένα-ένα"-

Αναμφίβολα,
θα βάζαν τα γέλια και θα συνέχιζαν αυτό που κάνουν.

έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά
με είδα να φοράω ένα κόκκινο φόρεμα
σε είδα να έρχεσαι ντυμένος υπηρέτης κατά πάνω μου
και να μου λες
"Κυρία, το τίλιο σας είναι έτοιμο"

Το κάλο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι πλέον στα όνειρά μου εμφανίζεσαι ως κομπάρσος.



όταν επιτέλους κατάφερα να φτάσω μπουσουλώντας ως την πόρτα
κατάλαβα ότι είχα χάσει τα κλειδιά
αναμφίβολα θα το έσκασαν από την αριστερή τσέπη
την ώρα που με μπέρδεψες με άλλη και μου μίλησες

κάπως έτσι την πάτησα και προχθές άλλωστε

αφαιρέθηκα όταν έβαλε το ράδιο το κομμάτι που δεν έστειλες

βρήκε ευκαιρία το πορτοφόλι που´ χε καύλες

και κλέφτηκε με το πρώτο πρεζάκι που συνάντησε τυχαία

νομίζω πως κουράστηκα να σέρνω το κουφάρι μου
με την κρυφή ελπίδα να σε πετύχω
αν με ψάξεις, θα είμαι εκείνος ο κομπάρσος
που κρύβεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές

τις νύχτες βγαίνω παγανιά παρέα με ένα φτυάρι

σε θάβω όσο βαθύτερα μπορώ στις αμέτρητες επιθυμίες μου

τώρα προσπαθείς να το σκάσεις κι εσύ

αλλά -θα μου πεις- ήταν αναμενόμενο

ούτε τα υπάρχοντά μου δεν κατάφεραν να με αντέξουν

μια τρίχα σου στο μαξιλάρι μου

Ήθελα να σου πω να ξεκινήσεις εσύ αλλά μετά θυμήθηκα ότι έρχομαι την επόμενη εβδομάδα!

Οπότε είπα να κάνω υπομονή και να στα τραγουδήσω ψιθυριστά από κοντά.

Μετά γύρισα στο σπίτι γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν είσαι εκεί.

Βρήκα μια τρίχα σου στο μαξιλάρι μου και αναρωτήθηκα πώς γίνεται αφού ποτέ δεν έχεις έρθει εδώ.

Θα τη φυλάξω αν τη χρειαστείς να σου τη φέρω πίσω.

Αν όχι, θα την καρφιτσώσω πάνω σε ένα μικρό κουκλάκι, στο οποίο θα κάνω έρωτα σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα κι εσύ θα έχεις οργασμούς από το πουθενά.

ασόβαρη σκέψη

Ύστερα από ασόβαρη σκέψη κατέληξα στο ότι το πιο δύσκολο πράγμα με το γράψιμο είναι η πρώτη φράση. Αν καταφέρεις να τη βρεις, μετά όλα κυλούν από μόνα τους. Ξεκινά να ξετυλίγεται η μπομπίνα του υποσυνείδητου και δεκάδες συνειρμοί εκτοξεύονται στο κεφάλι. Τα δάχτυλα κάνουν αγώνα δρόμου πάνω στο πληκτρολόγιο να προλάβουν να πιάσουν όσους περισσότερους μπορέσουν. Κάποιοι καταφέρνουν και το σκάνε, πηδούν απ' την οθόνη χωρίς να το πάρω χαμπάρι και κρύβονται κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Τη νύχτα εισβάλουν ξανά κρυφά στο μυαλό μου και προσποιούνται ότι ότι, ότι ,ότι τι;
ότι είναι όνειρα . Υποσυνείδητα είναι. Υποσυνείδητα κρυμμένα και χωμένα, βαθιά μέσα στην ψυχή.
όχι στο μυαλό αλλά στην ψυχή. Είχε πει "στο μυαλό είναι ο στόχος"
Όχι αγάπη μου για όλους. Για μένα όλα στην ψυχή είναι. Γι' αυτό γράφω μια λέξη και ξαπλώνω μετά από λίγο γράφω μια ακόμη και μετά πάλι ξαπλώνω.
Να χα χρόνο να κοιμάμαι και να σου γράφω, να χα χρόνο να σου γράφω για όλα εκείνα που νόμιζα πως ήμουν εγώ και για όλα εκείνα που κατάφερα να είμαι εγώ. Να σε αγγίζουν μέσα στην ψυχή και να κλαις, να κλαις.
Την ψυχή σου ήθελα να αγγίξει την ψυχή μου. Όχι το μυαλό για το μυαλό. Το πρόβλημα βρισκόταν μάλλον στο γεγονός ότι τελικά δεν είχα καθόλου ψυχή, μου έλειπαν αυτά τα 21 παραπανίσια γραμμάρια γι' αυτό και η ζυγαριά με βγάζει πάντα τόσο ελαφριά.
Τέλος πάντων, με τα λόγια τουλάχιστον τα πήγαινα καλά όσο ζούσα. Μπορούσα να γεμίζω ώρες και ώρες με ακατάπαυστο μονόλογο χωρίς να βαριέσαι ή -έστω- να το παραδέχεσαι. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι καταλαβαίνω γιατί το πιο δύσκολο πράγμα με το γράψιμο είναι η πρώτη φράση. Αν δεν καταφέρεις να τη βρεις, καταλήγεις να γράφεις πίπες σαν κι αυτό.

δεν ξέρω τι..

Είναι ένα τραγούδι που λέει "Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά μα ούτε και στους μεγάλους"
Αυτός ο στίχος δεν έχει να μας πει απολύτως τίποτα αλλά δεν πειράζει.
Κάπως έπρεπε να ξεκινήσω να γράφω, κάπως έπρεπε να ξεκινήσω να σου γράφω.
Ήθελα να δηλώσω ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παιδί. Ήθελα να το δηλώσω στους γονείς μου
όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, στο λαμπρό αυτό πανεπιστήμιο.
Δεν το έκανα τότε γιατί θα γελούσαν οι άνθρωποι. Είπα να τους το δείξω με τα χρόνια και κάποια στιγμή να πουν από μόνοι τους "Αχ το παιδί μου έγινε παιδί, έβγαλε τη σχολή του βέβαια αλλά αποφάσισε να γίνει παιδί"

Τα παιδιά, βλέπεις, δεν βιώνουν ποτέ το μπαντ τριπ του έρωτα. Σε κοιτάζουν με αυτό το κουταβίσιο βλέμμα και δεν μπορείς να τους αντισταθείς. Γίνονται το κέντρο του κόσμου σου και τους κάνεις πάντα όλα τα χατίρια.

Περιμένω λοιπόν αυτή τη στιγμή που το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα.
Τότε να ξέρεις και να είσαι έτοιμος πως σαν παιδί που θα είμαι θα σου λέω την αλήθεια ως έχει και δεν θα σου χαϊδέψω ξανά ποτέ τ' αυτιά. Όταν θέλω να σε βρίσω θα το κάνω με την ψυχή μου ολόκληρη και όταν θα σε αγαπάω θα σε αγαπάω πολύ πάρα πολύ. Όταν θέλω να παίξουμε θα σε πρήζω και εσύ τελικά θα το κάνεις. Όταν δεν θέλω να φύγεις δεν θα σε αφήνω από την αγκαλιά μου και εσύ θα μένεις και όταν θέλω να φύγεις θα σε διώχνω και θα σε φτύνω.

Κι εσύ θα χαμογελάς πάντα και θα σκέφτεσαι 'δε βαριέσαι... παιδί είναι' και θα συνεχίζεις να με αγαπάς το ίδιο και περισσότερο. Δε θα με αφήνεις ποτέ μόνη.

Περιμένω αυτή τη στιγμή πως και πως.
Που σαν παιδί και γω θα μου αρέσει να παίζω τόσο πολύ με όπλα και θα μου αρέσει να κυνηγάω κακούς και θα ξέρω πολύ καλά ποιοι είναι οι κακοί.

Θα τσακίζω φασίστες και θα σου κάνω έρωτα με όλους τους τρόπους του κόσμου.

Μαμά μη κλαις, θα χω το άλλοθι. Θα είμαι παιδί.
Αγάπη μου, να τρέμεις , θα χω το άλλοθι ότι είμαι παιδί.

send

σε θυμήθηκα στα ξαφνικά
καταπίνοντας το τελευταίο κυβάκι σοκολάτας
η σοκολάτα λένε είναι το υποκατάστατο του σεξ
και εγώ λέω ότι δεν είναι γενικά του σεξ
είναι το υποκατάστατο του σεξ μαζί σου
και αναρωτιέμαι πως μπορεί να μιλάει και να το ξέρει ο καθένας αυτό
ενώ εσύ μου ορκιζόσουν και μου έλεγες
'αγάπη μου, δεν έχω μάτια για κανέναν άλλο στον κόσμολόκληρο'
βέβαια είναι και η άλλη σοκολάτα που καπνίζεται
αυτή ίσως είναι υποκατάστατο του σεξ γενικά
και αφού τσαλάκωσα το περιτύλιγμα στη χούφτα μου
σκέφτηκα γιατί όχι; θα σου γράψω
για τόσα γράφω κάθε μέρα άλλωστε
αξίζεις κι εσύ λίγο απ' το μελάνι μου φαντάζομαι
το μελάνι μου θα μου θυμίζει για πάντα εκείνο το μελανούρι
που με κοιτούσε επίμονα χθες βράδυ στο μετρό
πως το άφησα να μου ξεφύγει έτσι

γεια σου λοιπόν! με λένε μπερδεμένη
κάποιες φορές καταπίνω τη γλώσσα μου
κι άλλες δε βάζω γλώσσα μέσα
μου παίρνει γύρω στις τρεις ώρες να πάρω μια απόφαση
και ακριβώς τρία δευτερόλεπτα για να την αθετήσω
οι επιθυμίες μου σχηματίζουν καρδιογράφημα

άμα είσαι καλός μαζί μου
θα φοβηθώ και θα κρυφτώ πίσω απ' το δάχτυλό μου
κι όταν παγώνεις και γυρνάς την πλάτη
θα γράφω στιχάκια για την έννοια της απόρριψης
την πτωτική τάση του απωθημένου
και τα μπαντ τριπ
μπατ τριπ είναι μια μπάντα Post Hardcore eXperimental

τα στιχάκια θα συνεχίζουν να γράφονται
ανεξάρτητα τι κάνεις ή τι δεν
ανεξάρτητα ακόμα κι από μένα
συνήθως βαριούνται στο τέλος
πατάνε μόνα τους το send
και με στέλνουν εκείνα σε σένα

το μόνο που με παρηγορεί
είναι πως ποτέ δεν υποστήριξα
πως μαζί μου θα βγάλεις άκρη
και ξέρεις ποιο είναι το αστείο;
είπα να γράψω για εσένα
και κατέληξα να μιλάω για τον εαυτό μου και την ποίηση

η απόδειξη ότι δεν είσαι ερωτευμένος με κάτι
είναι απλή
ο εαυτός σου συνεχίζει να είναι για σένα
ο πιο γαμάτος εαυτός που υπάρχει
και εκεί ακριβώς είναι που κάποιος καημένος
θα σε ερωτευτεί για να του κάνεις τη ζωή πατίνι.

Θυμάσαι τότε που..

Θυμάσαι τότε που..
     
                                                    όχι
                με τίποτα
          ούτε καν
  σε καμία περίπτωση
                              δεν παίζει ρε σου λέω
             δεν έγινε ποτέ
        ιδέα σου ήταν
                                             ειλικρινά

                                ..παίζαμε με τις λέξεις;

παίζαμε με τι λέξεις

πετούσε μια γαλλική μια αγγλική

τίποτα δεν καταλάβαινα

και όλο έλεγα DA και DA

κατάλαβε ότι την κορόιδευα

μα την αγαπούσα, αλήθεια λέω

δεν ήξερα γράμματα και δεν μπορούσα να διαβάζω τα γράμματά της 

και έκλαιγα κάθε φορά που λάμβανα ένα από αυτή

κατάπινα τα χαρτιά ολόκληρα για να την νιώσω μέσα μου

αλλά σε καμία περίπτωση η ηδονή δεν ήταν η ίδια

θυμάμαι τότε που της έκλεινα το στόμα με φιλιά

μιλούσε ασταμάτητα και με ζάλιζε

αλλά την αγαπούσα

στο είχα ξαναπεί

θυμάσαι τότε που ..

τσάι και συμπάθεια

θέλω καφέ απεγνωσμένα
φωνάζω
αλλά δεν κάνει λέει
γιατί αρρώστησα
οι μύξες γίναν πράσινες
δηλαδή
το κεφάλι βαρύ
όχι μόνο απ' τις σκέψεις
εννοώ
και βήχω σα πούστης
αν και ποτέ δεν είδα πούστη με βήχα
στη ζωή μου
αν θέλω μόνο τσάι λέει
τσάι και συμπάθεια
σκάλισα κι εγώ εκείνο το ντουλάπι
που είναι ψηλά και δεν το φτάνω
έβαλα σκαμπό κι ανέβηκα
βρήκα βοτάνια και ματζούνια
τα έβρασα όλα μαζί
και βγήκε ένα απαίσιο ζουμί
που βρωμάει νοσοκομείο
και θυμίζει τη γιαγιά μου απ' το χωριό
που είναι νεκρή τώρα
και περιμένουμε να λιώσει εντελώς
να βάλουμε τα κόκαλά της σε κουτί
για να αδειάσει ο χώρος στον τάφο
ώστε να χωρέσει ο επόμενος
το ήπια κι ας μη μ' άρεζε
αλλά εσύ
ακόμα δε μοιάζει να με συμπαθείς και πολύ
τέλος πάντων
παίζει να σου περισσεύει
καμιά ενδοφλέβια νικοτίνης
τουλάχιστον;
γιατί ούτε να καπνίσω δε μ' αφήνουν
οι μαλάκες

ήταν εκείνη η μέρα που μάζεψα πολλές (κι αν όχι όλες) άχρηστες πληροφορίες.
ήταν εκείνη η μέρα που κάηκε ο εγκέφαλός μου,
και καλά να πάθει τέτοιος που είναι, άπληστος.
όλο θέλει να μαθαίνει να επεξεργάζεται να υπολογίζει και να μου βάζει ερωτηματικά.
βαρέθηκα πια.
ζορίζομαι.
μέσα σε όλα αυτά λοιπόν ήρθες και εσύ.
τσουπ.
σε φαντάστηκα να κάθεσαι απέναντι μου και να καπνίζεις
το ένα μετά το άλλο τσιγάρο σου
και αλήθεια σου λέω
δεν ήθελα τον ερωτά σου αλλά την εικόνα σου, δαίμονα.
ήτανε λέει μια κάποια γιορτή και όλη η πόλη ήταν κλειστή.
το μοναδικό φως στην πόλη ήταν μέσα στο δωμάτιό μου και αυτό χαμηλό γιατί με ενοχλούσε στα μάτια.
έκανες κύκλους στο ταβάνι και πάνω μου έπεφταν τα τσόφλια από τα μαύρα σπόρια σου.
έλα ρε παιδί μου από το σπίτι μου, που αλλού θέλεις να πας?
η πόλη είναι κλειστή, τα μπαρς αμπαρωμένα.

και φτου κι απ' την αρχή

και φτου κι απ' την αρχή να ψάχνω τις σελίδες του τετραδίου
να βρω το σωστό "τύπο" για να λύσω τη συγκεκριμένη "εξίσωση"
 

Ο τύπος ήταν ένας φουκαράς που η μοίρα του ήταν γραμμένη σε μια σελίδα
με μολύβι
η σελίδα ήταν σκισμένη και το μολύβι είχε σχεδόν σβηστεί με τα χρόνια
Ο τύπος ήταν "καμένο χαρτί"

Η αυστηρή λογική με τρελαίνει και τα συναισθήματα δεν τα αντέχω
θα γραφτώ και εγώ σε μια σελίδα χαρτί και θα μείνω εκεί για πάντα
ως το φαινόμενο _ φαινόμενο είμαι εγώ που ακόμα σε αντέχω, που ακόμα σ' αγαπώ και σ' έχω όπως σ' έχω _σκυλολαϊκό άσμα
Θα με ψάχνεις όταν θα θέλεις να με χρησιμοποιήσεις για να ξεσκαλώσεις το κεφάλι σου
και η ρίζα θα είναι μοναδιαία

γι' αυτό άσε τα μαθηματικά στην άκρη
θα μπλέξουμε
ασχολήσου καλύτερα με τη γλώσσα
ξέρεις να τη χρησιμοποιείς καλύτερα



και φτου κι απ' την αρχή να στροβιλίζομαι ξανά στα ίδια λάθη
να διαγράφω τις ίδιες ακριβώς σπείρες που ζωγράφιζα προχθές

τουλάχιστον σήμερα αγόρασα καινούργιο στυλό

τα καινούργια στυλό έχουν πλάκα
είναι γεμάτα μελάνι μέχρι πάνω
και σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι θα φτιάξεις κάτι γαμάτο αυτή τη φορά
μέχρι να τελειώσεις, βέβαια, έχουν ήδη ξεθωριάσει κι αυτά
και οι γραμμές βγαίνουν διακεκομμένες
τι να κάνεις;
το μελάνι δεν είναι ποτέ αρκετό μάλλον

γι' αυτό άσε τα μαθηματικά στην άκρη
δως μου το χέρι σου και έλα να ζωγραφίσουμε τον κόσμο
-όσο προλαβαίνουμε τουλάχιστον-
ο,τι εξίσωση και να δοκιμάσεις το αποτέλεσμα θα' ναι το ίδιο εξάλλου

ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ

Έσβησα τόσες αμέτρητες φορές αυτό που ξεκίνησα να γράφω
μέχρι που η οθόνη του πισί άρχισε να μαδάει
και χιλιάδες μικροσκοπικά bits και byts έπεφταν στο πληκτρολόγιο
και μπλέκονταν ανάμεσα στα δάχτυλά μου και στο μυαλό μου
και άλλα σκεφτόμουν άλλα έγραφα και άλλα εννοούσα
αλλά τι σημασία έχει αφού στο κάτω κάτω οι λέξεις είναι κενές
-και μη νομίζεις ότι το λέω από κυνισμό
κενό σημαίνει άπειρος χώρος αμέτρητος χρόνος και άγραφο χαρτί-
περιμένουν τον καθένα ξεχωριστά να τους δώσει το νόημα που του ταιριάζει
απλώς το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που πιστέψουμε ότι θα επικοινωνήσουμε με αυτές
γι' αυτό και μ' αρέσουν τόσο τα παιχνίδια
τις αποδομούν ρε παιδί μου
τις κάνουν πιόνια στη σκακιέρα της δημιουργίας ή της ψυχοπάθειας
εξαρτάται πώς θες να το βλέπεις για να την παλεύεις με την πάρτι σου
και να λες σιγά μωρέ τι θα πεις τι θα πω δεν έχει σημασία
έτσι κι αλλιώς ο καθένας θα καταλάβει τα δικά του
γαμωλέξεις είναι στο κάτω κάτω
ασήμαντα πιονάκια που ορίζουν συμπεριφορές, πρόσωπα και συγκεκριμενοποιούν καταστάσεις και συναισθήματα. Παρ'ολ'αυτά.
Νόμοι, όροι , κανονισμοί, οδηγίες μυστικοί κώδικες και μη.
"Για να συνενοούμαστε" μου είπες
"Είμαι ερωτευμένος, δεν εννοώ δηλαδή ότι είμαι ερωτευμένος, αλλά για να συνενοούμαστε σου λέω ότι.." μου είπες
"Ω θεοί", σκέφτηκα
Μου αρέσει να μου μιλάς και να μου γράφεις μου αρέσει, αλλά ξέρεις τι;
Δεν αντέχω την ερμηνεία των λέξεων σου, όταν φεύγεις.
Δεν αντέχω.
Παρανοώ.
Άνοιξα και πάλι το πισί και άνοιξα το αρχείο του word, ξεκίνησα να πληκτρολογώ μανιωδώς γράμματα αριθμούς και σύμβολα. Σύμβολα, μας φάγανε και οι συμβολισμοί. Στο τέλος πρόσθεσα μια χαζή φωτογραφία μου, μια σέλφι.
Δεν πρόσεξα καθόλου τη σειρά των γραμμάτων που τοποθέτησα κάτω από τη φωτογραφία.
μετά από λίγο άρχισα να κάνω spelling
είσαι όμορφη, όταν λείπεις είσαι πιο όμορφη.
πόσο θα θελα να λείπεις για να σε φαντάζομαι.
μάλλον θα φταίει που ερωτεύτηκα την απουσία σου γιατί μου δίνει την πολυτέλεια να με φαντάζομαι στα μέτρα σου
όταν είσαι εδώ ή μάλλον όταν είμαι εκεί -εσύ ποτέ δεν είσαι εδώ- μου χαλάς τη σούπα
μπερδεύομαι, χάνω τα λόγια μου, κοκκινίζω και λέω παπάτζες
ύστερα τα θυμάμαι και ντρέπομαι κι εσύ λες ότι δεν πρέπει αλλά δείξε μου αν τολμάς έναν σε αυτή τη γαμημένη ζωή που νιώθει αυτό που πρέπει
τέλος πάντων, τι έλεγα; πάλι ξέφυγα από το θέμα -η ταχυπαλμία θα φταίει
α ναι, έλεγα ότι είμαι εκεί κι εσύ εδώ, χιλιόμετρα παραπέρα δηλαδή
προσπαθούμε αρκετά να επικοινωνήσουμε, δε λέω...
μα ποιος θα πρωτοχωρέσει στο κουτάκι του άλλου;
''βγάζουμε συνεννόηση'' είπες κι εγώ ένιωσα περήφανη που άκουγα το μεγαλύτερο ψέμα του πλανήτη
τουλάχιστον πλέον δε χρειάζομαι μήνες και χρόνια να το καταλάβω, το ξέρω από πριν και δεν πληγώνομαι αλλά δεν ελπίζω κιόλας οπότε ίσως και να μαι ήδη νεκρή.

ΥΓ: Μη μου φέρεις στεφάνι και λουλούδια
μόνο αν σε φέρει ο δρόμος πλάι απ' τον τάφο μου
στάσου μια στιγμή
ρίξε μια φαντασμαγορική χλέπα πάνω του και ορκίσου:

ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ

Ύστερα συνέχισε ακάθεκτος με τρύπιες τσέπες χάνοντας τις υποσχέσεις σου στην πορεία.-

Καλημέρα κόσμε

Καλημέρα κόσμε. Γεια σε όλους , σχεδόν. Καλημέρα πόλη και καλημέρα πεζοδρμιο.
Στο πεζοδρόμιο , στο Βαρδάρη. Περπατούσα και λαχάνιαζα , τρικάκια σκόρπια και λίγο πιο πέρα μπάτσοι.
Ολόκληρη η πόλη σε ένα πεζοδρόμιο. Ολόκληρος κόσμος σε ένα πεζοδρόμιο. Σε αυτό το πεζοδρόμιο.
Θα ήθελα να περπατήσω με τα πόδια κάποιας άλλης. Θα ήθελα να δω αυτόν τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποια άλλης.
Ο μοναδικός μου ρόλος είναι να τρώω γύρο από το "Βαρδάρης" στη γωνία ή να κατεβαίνω μασκαρεμένη να κυνηγήσω φασίστες.
Ναι λίγο πιο πέρα έχουν κάνει χαρακίρι. Νομίζουν εσφαλμένα ότι ο κόσμος είναι δικός τους και νομίζουν ότι το πεζοδρόμιο τους ανήκει. Όχι για πολύ ακόμη, μου το υποσχέθηκες. Θέλω να λέω Καλημέρα χωρίς σχεδόν . Θέλω ένα πεζοδρόμιο που μυρίζει ευκάλυπτο και δεν χωράει σβάστιγες
Το πιο ερωτικό πεζοδρόμιο στον κόσμο. Από ένα γρήγορο πήδημα μέχρι τον πιο πληρωμένο έρωτα.
Σε αυτό το χώρο, σε αυτό το πεζοδρόμιο , σε αυτές τις πολυκατοικίες και στα πιο όμορφα υπόγεια γύρω από την πλατεία του Βαρδαρίου ζουν τα παιδιά μιας χαμοζωής.
Της ζωής που κανείς μας δεν έχει το θάρρος να διεκδικήσει γιατί το μέλλον μας , αν και φανταστικό - δεν υπάρχει , νομίζουμε ότι θα μας αναδείξει σιγά σιγά μέσα από τον βούρκο της πολυτέλειας που θα θέλαμε ή ακόμη καλύτερα της πολυτέλειας που μας επιβάλανε για πολυτέλεια.
Αυτά τα παιδιά τα λένε αλήτες ή αλάνια ή τσογλάνια ή χαμένα κορμιά. Ίσως είναι λίγο απ' όλα αυτά. Δεν είναι όμως εγκληματίες όπως αυτοί στη γωνία ή όπως αυτοί λίγο πιο πάνω που το έχουν κάνει γκέτο. Αλλά είπαμε δεν θα είναι για πολύ ακόμη ζωντανοί ούτε αυτοί ούτε αυτοί.
Τα παιδιά αυτά δεν είναι μισάνθρωποι σαν κάτι άλλους που έρχεται η σειρά τους. Τα παιδιά αυτά έχουν φιλότιμο και αγαπούν τη ζωή και προπαντός τον έρωτα. Είναι σαν τα πετεινά του ουρανού. Δεν μεριμνούν για το αύριο. Μάχονται και μάχονται το κράτος και τον φλογερό εαυτό τους.
Για τους εαυτούς μας μιλάω.
Για μένα που όσο κι αν μεγάλωσα ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό το αξιοθαύμαστο ταλέντο μου να τα κάνω πάντα όλα τόσο σκατά.
Για σένα που εναποθέτεις την επίτευξη της ευτυχίας σου σε ένα εντελώς ανίκανο άτομο να στην προσφέρει (ναι, για μένα μιλάω πάλι).
Για αυτήν εκεί που δεν λέει να καταλάβει πως τα όνειρά μας είναι αδιανόητα και κυκλοφορεί φορώντας το βλέμμα της ελπίδας αγνοώντας τις καταστροφικές συνέπειες της μέρας που θα έρθει η Θεία Συνειδητοποίηση.
Για εκείνον που το ζει ακόμα στο τέρμα χωρίς να του περνάει καν από το μυαλό ότι μετά το τέρμα υπάρχει μόνο τέρμα τα αστεία.
Για όλους εμάς και την απίστευτη επιμονή μας να εθελοτυφλούμε απέναντι στη ματαιότητα που μας περιβάλει.
Ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο κι ας έχω γαμηθεί όλο το βράδυ στο κάπνισμα και παρατηρώ την πόλη που ξημερώνει από ψηλά. Προσπαθώ να σπάσω την ησυχία λέγοντας βλακείες που ούτε εγώ αντέχω να ακούω. Είκοσι έξι χρόνια πέρασαν κι ακόμα δεν εκτίμησα την αξία της σιωπής. Στο τέλος το συνειδητοποιώ και το βουλώνω. Αρχίζω να μιλάω με τα δάχτυλα περιμετρικά του αυτιού σου. Τα βλέφαρά μου βαραίνουν, το κρύο μου τσακίζει τα κόκαλα και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν για ακόμα μια φορά.
Καληνύχτα πόλη και καληνύχτα τοίχε που πριν λίγο μαγάρισα με τα χαζά μου στιχάκια. Γεια σε όλους, σχεδόν. Καληνύχτα κόσμε.

trww furo

ωραια το τελειωσα στο εστειλα

κι εγώώώώώ

τελειααα

χαχαχα

χαζες

σημερα ειναι η μερα μου αραζω, μια μερα εχω και γω μεσα στην εβδομαδα ας το χαρω!!! (αντι να ειμαι εξω και να παρταρω,, ωραια)

αντί να είσαι έξω και να ζεις κάθεσαι και γράφεις αυτά που δεν ζεις

xaxaxaxa
trww furo pantws apo kei 
kai katevainw gia poreies 
kati einai kai ayto

furo?

gyro

https://www.youtube.com/watch?v=nlQ3lJ2U2fM

Η μέρα είναι υπέροχη

 

Η μέρα είναι υπέροχη
όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους
κουκουλωμένοι κάτω από πικεδένιες κουβέρτες
με μοβ βούλες
κουλουριασμένοι στον καναπέ
με μια τεράστια γαβάθα ποπ κορν στα χέρια
-από κείνα τα κίτρινα που δίνουν στο σινεμά
και πάντα αναρωτιόμουν πώς τα κάνουν τόσο νόστιμα-
κάθονται μπροστά από τη μεγάλη οθόνη
που εκπέμπει ασπρόμαυρα παράσιτα
και βγάζει ένα γρατζουνιστό ήχο
που σου τρυπάει τα αυτιά
προσμένοντας με αγωνία
τις προσταγές της επόμενης μέρας.

Βγήκα κι εγώ για να σε ψάξω
με την ελπίδα ότι δε θα σαι απ' αυτούς
να σε πετύχω σε κανά στενό τυχαία
να κουνήσω τυπικά το κεφάλι
και να ψελίσω ένα 'τι λέει?'
κι ύστερα να συνεχίσω δεν-ξέρω-για-που
τίποτα άλλο βασικά
μόνο
αυτό

 

"αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό..."
Τους βαρέθηκα, ένα καινούργιο σύνθημα δεν θα βγάλουν;
Είπα να μην κατέβω στην πορεία, είπα ότι δεν έχει νόημα να παίζω το ποντίκι με τη γάτα.
Κωλόμπατσοι.
Αλλά εσύ γιατί ήρθες σήμερα;
Καιρό είχα να σε δω και την τελευταία φορά που σε είδα ήταν σε ένα από τα αποτυχημένα ραντεβού μας σε αυτή εδώ την πλατεία. Κοίτα σύμπτωση. Το κάλεσμα ήταν εδώ, δεν συνηθίζεται.
Άκου λοιπόν, αφού ήρθες, μείνε, σήμερα σε χρειαζόμαστε. Όχι, δεν θα σου πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, θα σου πω να μείνεις γιατί χρειάζεται ρε παιδί μου να είσαι και εσύ εδώ. Δε βλέπεις απέναντι τι γίνεται; όχι, δεν σου λέω να μείνεις για μένα ούτε για μας αλλά για όλους εμάς, για το κίνημα ρε παιδί μου. Μη φεύγεις, πάλι φεύγεις; έχει σημασία και νόημα έχει. Γύρνα πίσω . 

Ο ήλιος έλαμπε αλλά η μέρα ήταν κάπως μουντή.

η πρώτη φράση

η πρώτη φράση ήταν αυτή που δεν ήθελα να ακούσω
μάζεψα τα πράγματά μου και χάζεψα λίγο την εικόνα απέναντί μου
με το στόμα ανοιχτό και τα σαλάκια να στάζουν
το σώμα πάνω στο σώμα δεν έλεγε να ξεκολλήσει
και η φαντασία να οργιάζει
γι αυτό έβαλα στην τσάντα μου την πραγματικότητα και έφυγα.
Χωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες εγώ ανήκω σε εκείνους που έρχονται και φεύγουν
εσύ είσαι στην άλλη κατηγορία στους ανθρώπους που έρχονται για να φύγουν.
Στο πέρασμα από τη μία στάση στην άλλη είναι εύκολο να ξεχάσεις κάτι , εσύ ξέχασες τα κλειδιά μου
και έτρεξα πίσω χιλιόμετρα να τα βρω.
Το τρέξιμο μου προκαλεί ταχυκαρδία και η καρδιά μου έσπασε και έγινε χίλια κομμάτια σε μια λεωφόρο,
βιαστικοί περαστικοί και πλαστικές μηχανές την τσαλαπάτησαν και την άφησαν εκεί, σαν το σκυλί στο αμπέλι.


Το Σαντοσκυλίστοαμπέλι έμεινε μόνο και αναρωτήθηκε:

τι θέλω εγώ εδώ;
γιατί μ' αφήσαν μόνο;
τι σημαίνει αυτή η παρομοίωση;
γιατί μιλάω σαν ηλίθιο;
πότε θα κάνει ξαστεριά;
και άλλα πολλά τέτοια

στο τέλος ανακάλυψε τον μαγικό κόσμο της αυτάρκειας κι έζησε αυτό καλά
κι αυτό καλύτερα

πάλι ξέχασα, όμως, πού σκατά το πήγαινα όλο αυτό
και να δεις που και να με ρωτήσεις δεν θα μπορώ να θυμηθώ
ούτε καν την πρώτη φράση

το φανάρι είναι πορτοκαλί

τώρα αυτός εδώ ο τύπος έχει σπάσει τα μούτρα ενός άλλου τύπου
ποιος ξέρει πως μοιάζει αυτός ο άλλος

τώρα αυτή εδώ η τύπισσα έχει στήσει το ραντεβού της κατά μία ώρα
ποιος ξέρει αν το ραντεβού είναι ακόμη εκεί

τώρα αυτός εκεί ο τύπος με κοζάρει
σαν άγριο ζώο που ξύπνησε μόλις από χειμερία νάρκη
θα του σπάσω τα μούτρα με την πρώτη ευκαιρία

πολύ μου τη σπάει αυτό το στυλάκι της με το ένα φρύδι σηκωμένο όλη την ώρα
και τα πόδια σταυρωμένα

τώρα αυτή εδώ γυρνάει σπίτι μόνη από τη δουλεία

αυτός εκεί μαλώνει στο τηλέφωνο με τον πατέρα του και φωνάζει , φωνάζει

τώρα αυτός εκεί σκέφτεται τι θα φάει σήμερα και χαμογελάει

τώρα αυτός εκεί σκέφτεται πως δεν έχει τι να φάει σήμερα και ...

τώρα αυτή εκεί λέει σε αυτόν εκεί για τις προπέρσινες διακοπές της στη Πάρο
και αυτός εκεί κουνάει το κεφάλι καταφατικά, φαίνεται να αδιαφορεί
και σκέφτεται σε ποια στάση θα κατεβαίνει

τώρα αυτή εκεί τα ρίχνει σε αυτόν εκεί και σε λίγο κατεβαίνουν μαζί

τώρα αυτός εκεί φωνάζει να κάνουμε χώρο να περάσει

τώρα αυτός , αυτός , αυτός , αυτή και αυτή παραπατάνε και είναι μεθυσμένοι

τώρα είμαι εγώ εδώ που προσπαθώ να σου φτιάξω κάποιες εικόνες
και θα προσπαθώ πάντα να έχω κάτι να σου πω

και ξέρεις έχει περισσότερη πλάκα να τους παρατηρείς όλους αυτούς μετά απο μια γεμάτη μέρα
που ήδη έχεις πάθει οβερντόουζ και θέλεις απλά να πέσεις ξερός στο κρεβάτι σου
άλλα όχι μόνος

άλλα είσαι μόνος

και έτσι είναι που να πάρει
θα σου μιλάω βουβά μέχρι να φτάσω σπίτι
και θα σου λέω τι είδα και τι άκουσα

που να πάρει , σου μιλάω

θέλω να σου πω τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες του κόσμου και τις πιο αποτυχημένες
σήμερα κανένα φανάρι δεν μας σταμάτησε
πάντα για λίγο δεν σταματούσαμε
δεν είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό?
δεν πας "γαμιώντας" αλλά δεν χάνεις και χρόνο
αν και εμένα μου αρέσει το κόκκινο φανάρι
όταν το φανάρι είναι κόκκινο νοιώθω ότι ο χρόνος παγώνει και τους κάνω όλους στο μυαλό μου πάουζ και έτσι βγάζω ιστορίες για τον καθένα γύρω μου
και έτσι έχω περισσότερα να σου πω
αλλά σήμερα δεν πρόλαβα να σου πω για εκείνον τον παππούλη που μάλλον ...
το φανάρι ήταν πορτοκαλί

Κόλλησα στην κίνηση πάλι γαμώτο
και θα κάνω μια αιωνιότητα να φτάσω στον προορισμό μου
το ξέρω καλά το έχω ξαναδεί αυτό το έργο
πώς την πάτησα έτσι σαν πρωτάρα
εκείνο το γαμημένο φανάρι τα φταίει όλα
ήταν πορτοκαλί βλέπεις
και από πάντα είχα ένα θεματάκι με αυτό το χρώμα
δεν το κατάλαβα ποτέ ρε παιδί μου
τι σημαίνει πορτοκαλί δηλαδή;
να μου πεις πράσινο να το καταλάβω
είναι αυτό που σου λέει ξέχνα τα φρένα αρκετά με την αδράνεια πάρε φόρα πάτα το γκάζι και όρμα οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα
ή έστω κόκκινο
όπα σταμάτα ως εδώ μην πας παραπέρα που σου κόβει τα φτερά και κάθεσαι στ' αυγά σου
αλλά αυτό το πορτοκαλί μπερδεύει ρε γαμώτο
σε βρίσκει απροετοίμαστο ο,τι σε αναγκάζει να πάρεις ο ίδιος μια απόφαση
και ο χρόνος είναι τόσο λίγος που σε πνίγει το άγχος και κάνεις πάντα την πιο λάθος κίνηση που μπορεί να υπάρξει
με αποτέλεσμα -στην καλύτερη περίπτωση- να σκαλώσεις στη μέση της λεωφόρου παρακολουθώντας βασανιστικά τη μέρα σου να φεύγει χωρίς εσένα
ή -στην χειρότερη- να σκαλώσει πάνω στο κεφάλι σου το κολονάκι του πεζοδρομίου.

Τρου στόρι.

εν αρχή ην το Πάρτι

Ήταν τέλος εποχής. Ο ήλιος ήταν τόσο δυνατός που σου έβαζε φωτιά. Όλοι είχανε μικρές φωτίτσες πάνω από τα κεφαλάκια τους. Ένα μεγάλο βουνό και τριγύρω πολλά πολλά δέντρα, κάτω χόρτα και χώματα. Δύο τεράστια μπαούλα σ' ένα ξέφωτο και κάτι μικροσκοπικά ανθρωπάκια που πήγαιναν πέρα δώθε και κάθε φορά που κυλιόντουσαν λίγο πιο γρήγορα, ο αέρας σήκωνε τα χώματα και οι φωτίτσες μεγάλωναν και έφταναν ψηλά ψηλά στον ουρανό.

-Η φωτιά σου είναι η μεγαλύτερη απ' όλες εδώ πέρα. Δεν φοβάσαι;
-Μην ψαρώνεις, οφθαλμαπάτη είναι. Απλώς κατάφερα να σε μαγέψω. Έπεσες στην παγίδα μου. Σε παρακολουθώ τόσο καιρό να ρίχνεις στο πλυντήριο κομμάτια της ψυχής σου και ύστερα να τα απλώνεις ανάποδα στο διαδίκτυο. Ρίξε λίγο ακόμα λάδι στη φωτιά μου μη σβήσει και έλα να παίξουμε.

Ήταν αρχή εποχής. Ο ήλιος άρχισε να δύει και η Αυγουστιάτικη πανσέληνος κάθισε αναπαυτικά στο θρόνο της. Οι φωτιές είχαν φουντώσει τώρα και χιλιάδες σπίθες ανακατεμένες με εγκεφαλικά κύτταρα σκέπαζαν τα χόρτα και τα χώματα. Τα μπαούλα μούγκριζαν ρυθμικά και τα ανθρωπάκια προσκυνούσαν σε κάθε τους προσταγή σε συχνότητα 180 bpm τουλάχιστον.

-Σου αρέσουν τα παιχνίδια; είπε ένα μικρό ανθρωπάκι σε ένα άλλο μικρό ανθρωπάκι. Τότε το δεύτερο έπιασε το πρώτο από το χέρι και άρχισε να τρέχει προς το δεξί μπαούλο της αλάνας.

-Ξαναπές μου εδώ, τι είπες;
-είπα, σου αρέσουν τα παιχνίδια;
-όχι, αποκρίθηκε λυπημένο.
-Μα γιατί; ρώτησε το πρώτο με απορία, γελώντας άγρια.
-Γιατί τα παιχνίδια είναι όλα για την εξουσία όπως και ο έρωτας καμιά φορά είναι ένα παιχνίδι εξουσίας.
-Καλά κατάλαβα χαζούλι ότι είσαι πολύ χαζούλι. Δεν είναι όλα τα παιχνίδια εξουσίας. Θέλεις ρε να παίξουμε; Πες την αλήθεια και σταμάτα τις υπεκφυγές.
-Εντάξει.

Τότε τα δύο αυτά ανθρωπάκια μπήκαν μέσα στα μπαούλα.
Σε διαφορετικά το καθένα. Το ένα μπαούλο ταξίδεψε εδώ και το άλλο μπαούλο εκεί.
Εν το μεταξύ φώναζε το ένα στο άλλο και καθώς τα χιλιόμετρα μεγάλωναν φώναζαν πιο δυνατά και πιο δυνατά.

Κάπου εδώ μέσα ίσως βρεις τις φωνητικές τους χορδές σπασμένες.
Δεν είναι ότι σώπασαν.
Απλώς μεταλλάχτηκαν σε ψηφιακά κύματα για να νικήσουν την απόσταση.

φερμουάρ-καφετιέρα-ασπρόμαυρη-τοίχο-δείχνω-παγωτό

όπως ένα χρόνο τώρα (από τότε που μετακόμισα) ξύπνησα από το ξυπνητήρι του γείτονα στις 3 μ. μ ακριβώς.
πάλι καλά που έχει ηχομόνωση αυτό το σπίτι.
πάλι καλά που τον ακούω τα βράδια να ροχαλίζει και νοιώθω ότι δεν κοιμάμαι μόνη μου. 
είναι περίεργο το ότι το ξυπνητήρι του χτυπάει στις 3, μήπως είναι και αυτός κανένας ρέμπελος σαν και μένα;
μήπως κάνει κάποια θεραπεία και πρέπει να πάρει το "χάπι" του στις 3 και 2 ακριβώς;
δεν έχω αλήθεια ιδέα τι του συμβαίνει
σήμερα μόνο τον άκουσα να μιλάει - γαμωσταυρίζει και να λέει

" κούμπωσε το φερμουάρ σου, πως θα βγεις έτσι; "

ακούστηκε δυνατά να κλείνει η πόρτα του "μάλλον" δωματίου του, τόσο δυνατά που τρόμαξα, τραντάχτηκα και μέσα στην τσαπατσουλιά μου έριξα την καφετιέρα που κρατούσα και έσπασε, προφανώς χύθηκε ο γαλλικός μου.
ξεκίνησα και γω τα γαμωσταυρίδια.
έβαλα ένα μπλου-τζιν (εκείνο που μου είπες ότι μου πάει) και την γνωστή σε όλους μας ασπρόμαυρη μπλούζα με τους beatles και βγήκα από το σπίτι να πάω να πάρω καφέ.

Στην είσοδο της πολυκατοικίας συνάντησα τον γείτονα. Με προσπέρασε γρήγορα-γρήγορα και φευγαλέα με χτύπησε στον ώμο.
Η σχέση μας δεν είναι καθόλου οικεία δεδομένου ότι το μόνο που έχουμε ανταλλάξει είναι ένα "γεια" την πρώτη μέρα που ήρθα στην οικοδομή και από κει και πέρα ανταλλάσσουμε ροχαλητά, γαμωσταυρίδια, οργασμούς, βογκητά και κλανιές με έναν τοίχο ανάμεσά μας εδώ και έναν χρόνο.
θα έλεγα ότι είναι λίγο άβολα.
και θα έλεγα επίσης ότι δεν μου αρέσει που είναι άβολα.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που έχουμε στην είσοδο της οικοδομής , έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου, να δείχνω ωραία
και έτρεξα πίσω του και λαχανιασμένα του φώναξα

"ε περίμενε, θέλεις να πάμε για παγωτό;"

χθες το πρωί σηκώθηκα

αποφασισμένη

θα έκανα μια καινούργια αρχή

έβαλα Jun Miyake στην οδοντόβουρτσα

και έριξα αισιοδοξία στην καφετιέρα

-χωρίς ζάχαρη όμως

σαν τον καφέ που λες πως προτιμάς

κι ας καταλήγεις πάντα να πίνεις

από μένα

ξέθαψα και την ελπίδα απ' τη ντουλάπα

-ξέρεις μωρέ, από κείνο το συρτάρι

με τα εφηβικά ρούχα

που τα φοράω μόνο για πιτζάμες πια

την πρόβαρα

όμως

πρώτα στον καθρέφτη

για σιγουριά ότι δε δείχνω ασπρόμαυρη

σαν εκείνες τις παλιές ταινίες

χωρίς λόγια

τζάμπα κόπος βέβαια -το φερμουάρ δεν έκλεινε

και πάλι όμως δεν το' βαλα κάτω

θα αλλάξω τους τοίχους

σκέφτηκα

να μην υπάρχει τίποτα γύρω μου πια

να σε θυμίζει

στάθηκα, λοιπόν, όσο πιο πίσω

μπορούσα

πήρα φόρα και όρμηξα

άρχισα να ξεσκίζω την ταπετσαρία με μανία

μέχρι που τα νύχια μου μάτωσαν

και τα ηχεία σκάλωσαν

στο ίδιο κουπλέ

στο τέλος δεν είχε μείνει τίποτα

πέρα από μούχλα

και σοβάδες

τώρα πρέπει να τον ξαναβάψω

σκέφτηκα

πήρα πινέλο και μπογιές

και ζωγράφισα ένα τεράστιο παγωτό

-σαν εκείνο που σε κάνει να χαμογελάς

ακόμα και στη χειρότερη μαυρίλα σου

να σε ξεχάσω δεν κατάφερα

βέβαια

αλλά μια ανακαίνιση δεν έβλαψε ποτέ

κανέναν