Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

η πτωτική τάση του απωθημένου


Για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να θυμηθώ με ακρίβεια αλλά έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα ήταν σχετικά καλά μέχρι τότε. Ήρεμα σίγουρα. Χωρίς εκρήξεις και ταραχές. Τα δέντρα ήταν αμέτρητα και οι καρποί ελκυστικοί με τεράστια ποικιλία στο σχήμα, το μέγεθος, το χρώμα και τη γεύση. Μπορούσα να δοκιμάσω ο,τι και όσο γούσταρα αλλά δεν ασχολούμουν και πολύ νομίζω. Αν έβρισκα κάτι που μου άρεσε, την έπεφτα κάτω από κει και απολάμβανα χωρίς να με απασχολεί τι γίνεται τριγύρω. Κι όλα κομπλέ μέχρι που εμφανίστηκε αυτό το καταραμένο ερπετό να μου θυμίσει πώς από εκείνο το συγκεκριμένο δέντρο απαγορεύεται να δοκιμάσω. Και να πεις ότι φαινόταν κάτι σπουδαίο... Ούτε καν! Αδιάφορο θα το χαρακτήριζα. Πιο αδιάφορο και από τσόφλι αυγού για την ακρίβεια. Αλλά απαγορεύεται? Πρώτα απ' όλα τι σημαίνει απαγορεύεται? Κι ύστερα γιατί? Τι σκατά δηλαδή έχουν αυτοί οι καρποί που δεν πρέπει να μάθω? Κάπως έτσι μάλλον ξεκίνησε η φάση μέχρι που έγινε έμμονη ιδέα στο κεφάλι μου και σε λίγο δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Όλα μου φαινόντουσαν χωρίς νόημα. Όλα εκτός από αυτό το γαμημένο δέντρο και τους καρπούς του. Έγινε σκοπός της ύπαρξής μου. Ο λόγος που ξυπνούσα το πρωί και που συνέχιζα να αναπνέω. Ήθελα να μάθω. Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση. Δεν είμαι και καμιά κότα άλλωστε. Πλησίασα τον κορμό, τέντωσα τις μύτες των ποδιών μου ψηλά, άπλωσα το χέρι και έκοψα έναν καρπό. Η ταχυπαλμία μου έπαιζε hard tekno στα decs. Πέρασα τα δάχτυλά μου σε κάθε χιλιοστό της επιφάνειας. Εισέπνευσα τη μυρωδιά του. Έγλυψα τη φλούδα του. Δεν είχε τίποτα απολύτως το ιδιαίτερο κι όμως ένιωθα τυχερή και εκλεκτή. Το στομάχι μου είχε δεθεί με χίλιους κόμπους. Πρώτη δαγκωνιά. Άγευστο. Καταβρόχθισα το υπόλοιπο σε δευτερόλεπτα με λαιμαργία κι ας μην πεινούσα. Περίμενα λίγη ώρα αλλά δε συνέβη απολύτως τίποτα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και τώρα τι? Αυτό ήταν όλο? Και από δω και πέρα? Στα ίδια ξανά? Τώρα τι θα 'χω να περιμένω? Συνειδητοποίησα ότι αυτή η προσμονή έδινε νόημα στην ύπαρξή μου. Πλέον δε νιώθω τίποτα. Όπως και πριν μάλλον απλά τώρα κουβαλάω και το κενό. Είναι βαρύ και δεν το αντέχω. Η πτωτική τάση του απωθημένου ήταν κατακόρυφη.


στην συναισθηματική κρίση των εποχών μας, η πτωτική τάση του απωθημένου είναι ασφαλώς ένας ενδογενής παράγοντας του συστήματος. Εμφανίστηκε πρώτη φορά όταν ο Τσίου αγαπούσε την Μάρα και η Μάρα με τη σειρά της τον Σακ.
Τότε η Μάρα έγινε το απωθημένο του Τσίου , καθώς αυτή είχε σχέση με τον Καπ , παρ' όλο που αγαπούσε τον Σακ που αυτός τα είχε με την Ντάν. Και ο Σακ έγινε το απωθημένο της Μάρα.
Κάπου εκεί λοιπόν στον 1ο αι. μ.Χ εμφανίστηκε το φαινόμενο αυτό που ισχύει μέχρι και τη σύγχρονη εποχή.
Ο έρωτας δεν έχει απαραίτητα υλική μορφή, όπως στην περίπτωση του Τσίου και της Μάρα, τότε λοιπόν δεν υπάρχει χρηστική αξία του πόθου. Στον καπιταλισμό το φαινόμενο αυτό λύνεται (ή και όχι) με ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα.
Οι φαρμακοβιομηχανίες αυξάνουν την προσφορά του προϊόντος τους για την ισορροπία στην αγορά συναισθημάτων.
Ακόμη και σε καιρό ανάπτυξης έχει παρατηρηθεί ότι τα απωθημένα έχουν πτωτική τάση.
Η ανάπτυξη εμφανίζετε όταν φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με τον έρωτα υλικό ή μη
και όταν κάποια στιγμή βρεις τον ελάχιστο χρόνο να το κάνεις δεν έχεις τα ψυχολογικά αποθέματα και τότε στρέφεσαι στις φαρμακοβιομηχανίες που με τη σειρά τους..
και έτσι η ζωή συνεχίζει

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου