Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

αίμα εξετάσεις δρόμος κρατάω κράτος κατά

απορώ με εμένα, απορώ! Θα έπρεπε να τρέχω πανικόβλητη να προλάβω. Να προλάβω να αλλάξω δουλειά, σπίτι και ζωή.

Είμαι κατά 2,5 μήνες πίσω! Θα μου πεις εδώ έμεινα χρόνια πίσω με την εμμονή μου για σένα, οι 2,5 μήνες μας πείραξαν.

Θα έχεις δίκιο για μια φορά ακόμη. Κρατάω τις δυνάμεις μου και αράζω στον καναπέ με τον κρύο φραπέ μου. Το φθινόπωρο με χρειάζεται ακέραια σωματικά και ψυχικά. Απενεργοποιώ τις αισθήσεις μου και περιμένω να ρθει η σπιτονοικοκυρά μου να με πετάξει έξω.

Να μου πει ".....και όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει Κράτος Πρόνοιας", να γελάσω δυνατά και να μου πει "Άντε τώρα μάζευτα"

Θα πηγαίνω στο καινούργιο σπίτι από τον ίδιο δρόμο για το παλιό και όπου με βγάλει. Ποτέ δεν μου άρεζαν οι αλλαγές γι αυτό δεν πάω ποτέ για εξετάσεις αίματος το φρέσκο αίμα δεν με συγκινεί καθόλου!




οι εξετάσεις αίματος που μου έδωσαν σήμερα δείχνουν καθαρά πως πάσχω από έλλειψη ψυχής
ο γιατρός με ανέβασε στη ζυγαριά κι εκείνη με έβγαλε ελαφρύτερη κατά 21 γραμμάρια
έλεγε ότι η κατάσταση είναι σοβαρή και άλλα πολλά τέτοια κοιτώντας με λοξά πάνω από τα πρεσβυωπικά γυαλιά του
μου σύστησε να βάζω τρεις φορές τη μέρα τις λέξεις στη σωστή σειρά και να λέω μισές αλήθειες

βγαίνω στο δρόμο και τρέχω όσο μπορώ πιο μακριά σου
φωνάζω ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ κι άλλα τέτοια κλισέ για να δείχνω φυσιολογική
στο τέλος φτάνω σπίτι μου

μπαίνω κατευθείαν κάτω από το ντους χωρίς να ανάψω τα φώτα
κρατάω σφιχτά το σφουγγάρι κι αρχίζω να τρίβομαι παντού με μανία

θέλω να ξεπλύνω τις ενοχές μου και το βλέμμα σου -ή το ανάποδο-
θέλω να κόψω το κάπνισμα αλλά φοβάμαι πως μετά δεν θα μπορώ να ξαναγράψω
θέλω να σταματήσω να σου γράφω αλλά φοβάμαι πως μετά δε θα νομίζεις ότι με ξέρεις

τρίβοντας αρχίζει να ξεκολλάει το δέρμα μου μαζί με τους ρόλους που μου φόρεσαν οι γύρω σου
μένω γυμνή και ξεσκισμένη

να, κοίτα με! σ' αρέσω τώρα;
πώς σου φαίνονται οι σάρκες μου;
είναι ολοδικές μου
όπως ακριβώς το ζήτησες
..................................
ε, πού πας;
φοβάσαι;


Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

γέρνω φυσικά κουτί μάνταλα καρπούζι νερό


γέρνω προς τα κάτω
από τη μέση και πάνω
στην άκρη του μπαλκονιού σου
μπας και ζαλιστώ απ΄ την ακροφοβία
και την ακούσω δωρεάν

φυσικά δεν πιάνει πάντα
αλλά πάντα με πιάνει η μέση μου
και ξεμένω εκεί για μια-δυο ώρες

ξερνάω ένα καρπούζι κατακόρυφα
στο κεφάλι κάποιου περαστικού
του ρίχνω νερό για να καθαρίσουμε
αυτός από τα σπόρια
εγώ απ' τις ενοχές μου

κρύβομαι στο σπίτι σου
σφραγίζω όλα τα μάνταλα
ψοφάω στο κουτί μου



Φυσικά και κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία, του είπα , πάρε παράδειγμα εμένα θέλω να γίνω ποιήτρια και είμαι ανορθόγραφη, γέλασε.
Μη γελάς, του είπα, δώσε μου ένα ποτήρι νερό να συνεχίσω, μάλλιασε η γλώσσα μου να προσπαθώ να σε πείσω πως η ζωή και ο θάνατος είναι ανορθόγραφοι όπως και εγώ, είναι απρόβλεπτοι, όπως και εσύ. Γέρνω ή γερνώ τι σημασία έχει πού τονίζεται.
Όταν γύρισε από την κουζίνα είχε κόψει κομματάκια καρπούζι και είχε βάλει στο καθένα μια οδοντογλυφίδα.
Πρέπει να βαριέσαι πολύ για να το κάνεις αυτό, του είπα και γέλασε.
χάιδεψα τα δάχτυλά μου τα ζωγραφισμένα στο σώμα του μάνταλα. έκλεισα επιτέλους το κουτί με τις μαλακίες και τον έριξα στο κρεβάτι.