η πρώτη φράση

η πρώτη φράση ήταν αυτή που δεν ήθελα να ακούσω
μάζεψα τα πράγματά μου και χάζεψα λίγο την εικόνα απέναντί μου
με το στόμα ανοιχτό και τα σαλάκια να στάζουν
το σώμα πάνω στο σώμα δεν έλεγε να ξεκολλήσει
και η φαντασία να οργιάζει
γι αυτό έβαλα στην τσάντα μου την πραγματικότητα και έφυγα.
Χωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες εγώ ανήκω σε εκείνους που έρχονται και φεύγουν
εσύ είσαι στην άλλη κατηγορία στους ανθρώπους που έρχονται για να φύγουν.
Στο πέρασμα από τη μία στάση στην άλλη είναι εύκολο να ξεχάσεις κάτι , εσύ ξέχασες τα κλειδιά μου
και έτρεξα πίσω χιλιόμετρα να τα βρω.
Το τρέξιμο μου προκαλεί ταχυκαρδία και η καρδιά μου έσπασε και έγινε χίλια κομμάτια σε μια λεωφόρο,
βιαστικοί περαστικοί και πλαστικές μηχανές την τσαλαπάτησαν και την άφησαν εκεί, σαν το σκυλί στο αμπέλι.


Το Σαντοσκυλίστοαμπέλι έμεινε μόνο και αναρωτήθηκε:

τι θέλω εγώ εδώ;
γιατί μ' αφήσαν μόνο;
τι σημαίνει αυτή η παρομοίωση;
γιατί μιλάω σαν ηλίθιο;
πότε θα κάνει ξαστεριά;
και άλλα πολλά τέτοια

στο τέλος ανακάλυψε τον μαγικό κόσμο της αυτάρκειας κι έζησε αυτό καλά
κι αυτό καλύτερα

πάλι ξέχασα, όμως, πού σκατά το πήγαινα όλο αυτό
και να δεις που και να με ρωτήσεις δεν θα μπορώ να θυμηθώ
ούτε καν την πρώτη φράση