Η μέρα είναι υπέροχη

 

Η μέρα είναι υπέροχη
όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους
κουκουλωμένοι κάτω από πικεδένιες κουβέρτες
με μοβ βούλες
κουλουριασμένοι στον καναπέ
με μια τεράστια γαβάθα ποπ κορν στα χέρια
-από κείνα τα κίτρινα που δίνουν στο σινεμά
και πάντα αναρωτιόμουν πώς τα κάνουν τόσο νόστιμα-
κάθονται μπροστά από τη μεγάλη οθόνη
που εκπέμπει ασπρόμαυρα παράσιτα
και βγάζει ένα γρατζουνιστό ήχο
που σου τρυπάει τα αυτιά
προσμένοντας με αγωνία
τις προσταγές της επόμενης μέρας.

Βγήκα κι εγώ για να σε ψάξω
με την ελπίδα ότι δε θα σαι απ' αυτούς
να σε πετύχω σε κανά στενό τυχαία
να κουνήσω τυπικά το κεφάλι
και να ψελίσω ένα 'τι λέει?'
κι ύστερα να συνεχίσω δεν-ξέρω-για-που
τίποτα άλλο βασικά
μόνο
αυτό

 

"αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό..."
Τους βαρέθηκα, ένα καινούργιο σύνθημα δεν θα βγάλουν;
Είπα να μην κατέβω στην πορεία, είπα ότι δεν έχει νόημα να παίζω το ποντίκι με τη γάτα.
Κωλόμπατσοι.
Αλλά εσύ γιατί ήρθες σήμερα;
Καιρό είχα να σε δω και την τελευταία φορά που σε είδα ήταν σε ένα από τα αποτυχημένα ραντεβού μας σε αυτή εδώ την πλατεία. Κοίτα σύμπτωση. Το κάλεσμα ήταν εδώ, δεν συνηθίζεται.
Άκου λοιπόν, αφού ήρθες, μείνε, σήμερα σε χρειαζόμαστε. Όχι, δεν θα σου πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, θα σου πω να μείνεις γιατί χρειάζεται ρε παιδί μου να είσαι και εσύ εδώ. Δε βλέπεις απέναντι τι γίνεται; όχι, δεν σου λέω να μείνεις για μένα ούτε για μας αλλά για όλους εμάς, για το κίνημα ρε παιδί μου. Μη φεύγεις, πάλι φεύγεις; έχει σημασία και νόημα έχει. Γύρνα πίσω . 

Ο ήλιος έλαμπε αλλά η μέρα ήταν κάπως μουντή.