Αναμφίβολα, κάπως, κλειδιά, κομπάρσος, σέρνω, φτυάρι

κουκουλώθηκα στο κρεβάτι και άρπαξα ένα τυχαίο βιβλίο
από το ράφι δίπλα μου

"Οι δούλες" του Ζαν Ζενέ

κάπως σφίχτηκε το στομάχι μου
δεν ξέρω αν είναι από την αρρώστια ή από το γεγονός ότι το βιβλίο ήταν το δώρο σου για τη διπλωματική μου

και ξέρεις κάτι;
Ποτέ δεν το διάβασα.
Το χω δει μόνο σε δύο-τρεις παραστάσεις.
Ήταν φαίνεται της μόδας εκείνη την περίοδο,
δεν λέω καλή φάση.
Ταξικό κείμενο.
-αν τελικά η Σολάνς δεν σκότωνε την Κλαίρη-
αλλά την Κυρία

άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα και διάβασα το εξής:

"Η κυρία μας μιλάει για τον κύριο μέχρι να κιτρινίσουμε από τη ζήλια μας"

και πάλι θυμήθηκα εσένα
που μου μιλούσες για τις εμπειρίες σου
ενώ εγώ ούρλιαζα ότι δεν θέλω να ξέρω

άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα,
έκλεισα γρήγορα το φως και την πόρτα του δωματίου μου.
"Θα κάνω ότι κοιμάμαι μέχρι να πάει για ύπνο", σκέφτηκα.
Ήταν η αδερφή μου (ποιος άλλος;) και δεν είχα απόλυτος καμία διάθεση για κουβεντούλα.

Χα!
Δεν ήταν μόνη, ήταν άλλοι 4-5 φίλοι που μπαίνανε γελώντας
άκουγα και τα γκλιν-γκλόν
από τα μπουκάλια που ήταν σε σακούλες

-Να 'χα ένα
ένα
ε..
ένα
...
ε..
ξέρω γω;
ένα φτυάρι
να βγω και να τους πω
"αν δεν μ' αφήσετε στην ησυχία μου,
το βλέπετε αυτό;
θα σέρνω τα πτώματα σας ένα-ένα"-

Αναμφίβολα,
θα βάζαν τα γέλια και θα συνέχιζαν αυτό που κάνουν.

έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά
με είδα να φοράω ένα κόκκινο φόρεμα
σε είδα να έρχεσαι ντυμένος υπηρέτης κατά πάνω μου
και να μου λες
"Κυρία, το τίλιο σας είναι έτοιμο"

Το κάλο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι πλέον στα όνειρά μου εμφανίζεσαι ως κομπάρσος.



όταν επιτέλους κατάφερα να φτάσω μπουσουλώντας ως την πόρτα
κατάλαβα ότι είχα χάσει τα κλειδιά
αναμφίβολα θα το έσκασαν από την αριστερή τσέπη
την ώρα που με μπέρδεψες με άλλη και μου μίλησες

κάπως έτσι την πάτησα και προχθές άλλωστε

αφαιρέθηκα όταν έβαλε το ράδιο το κομμάτι που δεν έστειλες

βρήκε ευκαιρία το πορτοφόλι που´ χε καύλες

και κλέφτηκε με το πρώτο πρεζάκι που συνάντησε τυχαία

νομίζω πως κουράστηκα να σέρνω το κουφάρι μου
με την κρυφή ελπίδα να σε πετύχω
αν με ψάξεις, θα είμαι εκείνος ο κομπάρσος
που κρύβεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές

τις νύχτες βγαίνω παγανιά παρέα με ένα φτυάρι

σε θάβω όσο βαθύτερα μπορώ στις αμέτρητες επιθυμίες μου

τώρα προσπαθείς να το σκάσεις κι εσύ

αλλά -θα μου πεις- ήταν αναμενόμενο

ούτε τα υπάρχοντά μου δεν κατάφεραν να με αντέξουν