Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

ασόβαρη σκέψη

Ύστερα από ασόβαρη σκέψη κατέληξα στο ότι το πιο δύσκολο πράγμα με το γράψιμο είναι η πρώτη φράση. Αν καταφέρεις να τη βρεις, μετά όλα κυλούν από μόνα τους. Ξεκινά να ξετυλίγεται η μπομπίνα του υποσυνείδητου και δεκάδες συνειρμοί εκτοξεύονται στο κεφάλι. Τα δάχτυλα κάνουν αγώνα δρόμου πάνω στο πληκτρολόγιο να προλάβουν να πιάσουν όσους περισσότερους μπορέσουν. Κάποιοι καταφέρνουν και το σκάνε, πηδούν απ' την οθόνη χωρίς να το πάρω χαμπάρι και κρύβονται κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Τη νύχτα εισβάλουν ξανά κρυφά στο μυαλό μου και προσποιούνται ότι ότι, ότι ,ότι τι;
ότι είναι όνειρα . Υποσυνείδητα είναι. Υποσυνείδητα κρυμμένα και χωμένα, βαθιά μέσα στην ψυχή.
όχι στο μυαλό αλλά στην ψυχή. Είχε πει "στο μυαλό είναι ο στόχος"
Όχι αγάπη μου για όλους. Για μένα όλα στην ψυχή είναι. Γι' αυτό γράφω μια λέξη και ξαπλώνω μετά από λίγο γράφω μια ακόμη και μετά πάλι ξαπλώνω.
Να χα χρόνο να κοιμάμαι και να σου γράφω, να χα χρόνο να σου γράφω για όλα εκείνα που νόμιζα πως ήμουν εγώ και για όλα εκείνα που κατάφερα να είμαι εγώ. Να σε αγγίζουν μέσα στην ψυχή και να κλαις, να κλαις.
Την ψυχή σου ήθελα να αγγίξει την ψυχή μου. Όχι το μυαλό για το μυαλό.
Το πρόβλημα βρισκόταν μάλλον στο γεγονός ότι τελικά δεν είχα καθόλου ψυχή, μου έλειπαν αυτά τα 21 παραπανίσια γραμμάρια γι' αυτό και η ζυγαριά με βγάζει πάντα τόσο ελαφριά.
Τέλος πάντων, με τα λόγια τουλάχιστον τα πήγαινα καλά όσο ζούσα. Μπορούσα να γεμίζω ώρες και ώρες με ακατάπαυστο μονόλογο χωρίς να βαριέσαι ή -έστω- να το παραδέχεσαι. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι καταλαβαίνω γιατί το πιο δύσκολο πράγμα με το γράψιμο είναι η πρώτη φράση. Αν δεν καταφέρεις να τη βρεις, καταλήγεις να γράφεις πίπες σαν κι αυτό.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου