Καλημέρα κόσμε

Καλημέρα κόσμε. Γεια σε όλους , σχεδόν. Καλημέρα πόλη και καλημέρα πεζοδρμιο.
Στο πεζοδρόμιο , στο Βαρδάρη. Περπατούσα και λαχάνιαζα , τρικάκια σκόρπια και λίγο πιο πέρα μπάτσοι.
Ολόκληρη η πόλη σε ένα πεζοδρόμιο. Ολόκληρος κόσμος σε ένα πεζοδρόμιο. Σε αυτό το πεζοδρόμιο.
Θα ήθελα να περπατήσω με τα πόδια κάποιας άλλης. Θα ήθελα να δω αυτόν τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποια άλλης.
Ο μοναδικός μου ρόλος είναι να τρώω γύρο από το "Βαρδάρης" στη γωνία ή να κατεβαίνω μασκαρεμένη να κυνηγήσω φασίστες.
Ναι λίγο πιο πέρα έχουν κάνει χαρακίρι. Νομίζουν εσφαλμένα ότι ο κόσμος είναι δικός τους και νομίζουν ότι το πεζοδρόμιο τους ανήκει. Όχι για πολύ ακόμη, μου το υποσχέθηκες. Θέλω να λέω Καλημέρα χωρίς σχεδόν . Θέλω ένα πεζοδρόμιο που μυρίζει ευκάλυπτο και δεν χωράει σβάστιγες
Το πιο ερωτικό πεζοδρόμιο στον κόσμο. Από ένα γρήγορο πήδημα μέχρι τον πιο πληρωμένο έρωτα.
Σε αυτό το χώρο, σε αυτό το πεζοδρόμιο , σε αυτές τις πολυκατοικίες και στα πιο όμορφα υπόγεια γύρω από την πλατεία του Βαρδαρίου ζουν τα παιδιά μιας χαμοζωής.
Της ζωής που κανείς μας δεν έχει το θάρρος να διεκδικήσει γιατί το μέλλον μας , αν και φανταστικό - δεν υπάρχει , νομίζουμε ότι θα μας αναδείξει σιγά σιγά μέσα από τον βούρκο της πολυτέλειας που θα θέλαμε ή ακόμη καλύτερα της πολυτέλειας που μας επιβάλανε για πολυτέλεια.
Αυτά τα παιδιά τα λένε αλήτες ή αλάνια ή τσογλάνια ή χαμένα κορμιά. Ίσως είναι λίγο απ' όλα αυτά. Δεν είναι όμως εγκληματίες όπως αυτοί στη γωνία ή όπως αυτοί λίγο πιο πάνω που το έχουν κάνει γκέτο. Αλλά είπαμε δεν θα είναι για πολύ ακόμη ζωντανοί ούτε αυτοί ούτε αυτοί.
Τα παιδιά αυτά δεν είναι μισάνθρωποι σαν κάτι άλλους που έρχεται η σειρά τους. Τα παιδιά αυτά έχουν φιλότιμο και αγαπούν τη ζωή και προπαντός τον έρωτα. Είναι σαν τα πετεινά του ουρανού. Δεν μεριμνούν για το αύριο. Μάχονται και μάχονται το κράτος και τον φλογερό εαυτό τους.
Για τους εαυτούς μας μιλάω.
Για μένα που όσο κι αν μεγάλωσα ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό το αξιοθαύμαστο ταλέντο μου να τα κάνω πάντα όλα τόσο σκατά.
Για σένα που εναποθέτεις την επίτευξη της ευτυχίας σου σε ένα εντελώς ανίκανο άτομο να στην προσφέρει (ναι, για μένα μιλάω πάλι).
Για αυτήν εκεί που δεν λέει να καταλάβει πως τα όνειρά μας είναι αδιανόητα και κυκλοφορεί φορώντας το βλέμμα της ελπίδας αγνοώντας τις καταστροφικές συνέπειες της μέρας που θα έρθει η Θεία Συνειδητοποίηση.
Για εκείνον που το ζει ακόμα στο τέρμα χωρίς να του περνάει καν από το μυαλό ότι μετά το τέρμα υπάρχει μόνο τέρμα τα αστεία.
Για όλους εμάς και την απίστευτη επιμονή μας να εθελοτυφλούμε απέναντι στη ματαιότητα που μας περιβάλει.
Ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο κι ας έχω γαμηθεί όλο το βράδυ στο κάπνισμα και παρατηρώ την πόλη που ξημερώνει από ψηλά. Προσπαθώ να σπάσω την ησυχία λέγοντας βλακείες που ούτε εγώ αντέχω να ακούω. Είκοσι έξι χρόνια πέρασαν κι ακόμα δεν εκτίμησα την αξία της σιωπής. Στο τέλος το συνειδητοποιώ και το βουλώνω. Αρχίζω να μιλάω με τα δάχτυλα περιμετρικά του αυτιού σου. Τα βλέφαρά μου βαραίνουν, το κρύο μου τσακίζει τα κόκαλα και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν για ακόμα μια φορά.
Καληνύχτα πόλη και καληνύχτα τοίχε που πριν λίγο μαγάρισα με τα χαζά μου στιχάκια. Γεια σε όλους, σχεδόν. Καληνύχτα κόσμε.