Θυμάσαι τότε που..

Θυμάσαι τότε που..
     
                                                    όχι
                με τίποτα
          ούτε καν
  σε καμία περίπτωση
                              δεν παίζει ρε σου λέω
             δεν έγινε ποτέ
        ιδέα σου ήταν
                                             ειλικρινά

                                ..παίζαμε με τις λέξεις;

παίζαμε με τι λέξεις

πετούσε μια γαλλική μια αγγλική

τίποτα δεν καταλάβαινα

και όλο έλεγα DA και DA

κατάλαβε ότι την κορόιδευα

μα την αγαπούσα, αλήθεια λέω

δεν ήξερα γράμματα και δεν μπορούσα να διαβάζω τα γράμματά της 

και έκλαιγα κάθε φορά που λάμβανα ένα από αυτή

κατάπινα τα χαρτιά ολόκληρα για να την νιώσω μέσα μου

αλλά σε καμία περίπτωση η ηδονή δεν ήταν η ίδια

θυμάμαι τότε που της έκλεινα το στόμα με φιλιά

μιλούσε ασταμάτητα και με ζάλιζε

αλλά την αγαπούσα

στο είχα ξαναπεί

θυμάσαι τότε που ..

τσάι και συμπάθεια

θέλω καφέ απεγνωσμένα
φωνάζω
αλλά δεν κάνει λέει
γιατί αρρώστησα
οι μύξες γίναν πράσινες
δηλαδή
το κεφάλι βαρύ
όχι μόνο απ' τις σκέψεις
εννοώ
και βήχω σα πούστης
αν και ποτέ δεν είδα πούστη με βήχα
στη ζωή μου
αν θέλω μόνο τσάι λέει
τσάι και συμπάθεια
σκάλισα κι εγώ εκείνο το ντουλάπι
που είναι ψηλά και δεν το φτάνω
έβαλα σκαμπό κι ανέβηκα
βρήκα βοτάνια και ματζούνια
τα έβρασα όλα μαζί
και βγήκε ένα απαίσιο ζουμί
που βρωμάει νοσοκομείο
και θυμίζει τη γιαγιά μου απ' το χωριό
που είναι νεκρή τώρα
και περιμένουμε να λιώσει εντελώς
να βάλουμε τα κόκαλά της σε κουτί
για να αδειάσει ο χώρος στον τάφο
ώστε να χωρέσει ο επόμενος
το ήπια κι ας μη μ' άρεζε
αλλά εσύ
ακόμα δε μοιάζει να με συμπαθείς και πολύ
τέλος πάντων
παίζει να σου περισσεύει
καμιά ενδοφλέβια νικοτίνης
τουλάχιστον;
γιατί ούτε να καπνίσω δε μ' αφήνουν
οι μαλάκες

ήταν εκείνη η μέρα που μάζεψα πολλές (κι αν όχι όλες) άχρηστες πληροφορίες.
ήταν εκείνη η μέρα που κάηκε ο εγκέφαλός μου,
και καλά να πάθει τέτοιος που είναι, άπληστος.
όλο θέλει να μαθαίνει να επεξεργάζεται να υπολογίζει και να μου βάζει ερωτηματικά.
βαρέθηκα πια.
ζορίζομαι.
μέσα σε όλα αυτά λοιπόν ήρθες και εσύ.
τσουπ.
σε φαντάστηκα να κάθεσαι απέναντι μου και να καπνίζεις
το ένα μετά το άλλο τσιγάρο σου
και αλήθεια σου λέω
δεν ήθελα τον ερωτά σου αλλά την εικόνα σου, δαίμονα.
ήτανε λέει μια κάποια γιορτή και όλη η πόλη ήταν κλειστή.
το μοναδικό φως στην πόλη ήταν μέσα στο δωμάτιό μου και αυτό χαμηλό γιατί με ενοχλούσε στα μάτια.
έκανες κύκλους στο ταβάνι και πάνω μου έπεφταν τα τσόφλια από τα μαύρα σπόρια σου.
έλα ρε παιδί μου από το σπίτι μου, που αλλού θέλεις να πας?
η πόλη είναι κλειστή, τα μπαρς αμπαρωμένα.

και φτου κι απ' την αρχή

και φτου κι απ' την αρχή να ψάχνω τις σελίδες του τετραδίου
να βρω το σωστό "τύπο" για να λύσω τη συγκεκριμένη "εξίσωση"
 

Ο τύπος ήταν ένας φουκαράς που η μοίρα του ήταν γραμμένη σε μια σελίδα
με μολύβι
η σελίδα ήταν σκισμένη και το μολύβι είχε σχεδόν σβηστεί με τα χρόνια
Ο τύπος ήταν "καμένο χαρτί"

Η αυστηρή λογική με τρελαίνει και τα συναισθήματα δεν τα αντέχω
θα γραφτώ και εγώ σε μια σελίδα χαρτί και θα μείνω εκεί για πάντα
ως το φαινόμενο _ φαινόμενο είμαι εγώ που ακόμα σε αντέχω, που ακόμα σ' αγαπώ και σ' έχω όπως σ' έχω _σκυλολαϊκό άσμα
Θα με ψάχνεις όταν θα θέλεις να με χρησιμοποιήσεις για να ξεσκαλώσεις το κεφάλι σου
και η ρίζα θα είναι μοναδιαία

γι' αυτό άσε τα μαθηματικά στην άκρη
θα μπλέξουμε
ασχολήσου καλύτερα με τη γλώσσα
ξέρεις να τη χρησιμοποιείς καλύτερα



και φτου κι απ' την αρχή να στροβιλίζομαι ξανά στα ίδια λάθη
να διαγράφω τις ίδιες ακριβώς σπείρες που ζωγράφιζα προχθές

τουλάχιστον σήμερα αγόρασα καινούργιο στυλό

τα καινούργια στυλό έχουν πλάκα
είναι γεμάτα μελάνι μέχρι πάνω
και σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι θα φτιάξεις κάτι γαμάτο αυτή τη φορά
μέχρι να τελειώσεις, βέβαια, έχουν ήδη ξεθωριάσει κι αυτά
και οι γραμμές βγαίνουν διακεκομμένες
τι να κάνεις;
το μελάνι δεν είναι ποτέ αρκετό μάλλον

γι' αυτό άσε τα μαθηματικά στην άκρη
δως μου το χέρι σου και έλα να ζωγραφίσουμε τον κόσμο
-όσο προλαβαίνουμε τουλάχιστον-
ο,τι εξίσωση και να δοκιμάσεις το αποτέλεσμα θα' ναι το ίδιο εξάλλου

ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ

Έσβησα τόσες αμέτρητες φορές αυτό που ξεκίνησα να γράφω
μέχρι που η οθόνη του πισί άρχισε να μαδάει
και χιλιάδες μικροσκοπικά bits και byts έπεφταν στο πληκτρολόγιο
και μπλέκονταν ανάμεσα στα δάχτυλά μου και στο μυαλό μου
και άλλα σκεφτόμουν άλλα έγραφα και άλλα εννοούσα
αλλά τι σημασία έχει αφού στο κάτω κάτω οι λέξεις είναι κενές
-και μη νομίζεις ότι το λέω από κυνισμό
κενό σημαίνει άπειρος χώρος αμέτρητος χρόνος και άγραφο χαρτί-
περιμένουν τον καθένα ξεχωριστά να τους δώσει το νόημα που του ταιριάζει
απλώς το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που πιστέψουμε ότι θα επικοινωνήσουμε με αυτές
γι' αυτό και μ' αρέσουν τόσο τα παιχνίδια
τις αποδομούν ρε παιδί μου
τις κάνουν πιόνια στη σκακιέρα της δημιουργίας ή της ψυχοπάθειας
εξαρτάται πώς θες να το βλέπεις για να την παλεύεις με την πάρτι σου
και να λες σιγά μωρέ τι θα πεις τι θα πω δεν έχει σημασία
έτσι κι αλλιώς ο καθένας θα καταλάβει τα δικά του
γαμωλέξεις είναι στο κάτω κάτω
ασήμαντα πιονάκια που ορίζουν συμπεριφορές, πρόσωπα και συγκεκριμενοποιούν καταστάσεις και συναισθήματα. Παρ'ολ'αυτά.
Νόμοι, όροι , κανονισμοί, οδηγίες μυστικοί κώδικες και μη.
"Για να συνενοούμαστε" μου είπες
"Είμαι ερωτευμένος, δεν εννοώ δηλαδή ότι είμαι ερωτευμένος, αλλά για να συνενοούμαστε σου λέω ότι.." μου είπες
"Ω θεοί", σκέφτηκα
Μου αρέσει να μου μιλάς και να μου γράφεις μου αρέσει, αλλά ξέρεις τι;
Δεν αντέχω την ερμηνεία των λέξεων σου, όταν φεύγεις.
Δεν αντέχω.
Παρανοώ.
Άνοιξα και πάλι το πισί και άνοιξα το αρχείο του word, ξεκίνησα να πληκτρολογώ μανιωδώς γράμματα αριθμούς και σύμβολα. Σύμβολα, μας φάγανε και οι συμβολισμοί. Στο τέλος πρόσθεσα μια χαζή φωτογραφία μου, μια σέλφι.
Δεν πρόσεξα καθόλου τη σειρά των γραμμάτων που τοποθέτησα κάτω από τη φωτογραφία.
μετά από λίγο άρχισα να κάνω spelling
είσαι όμορφη, όταν λείπεις είσαι πιο όμορφη.
πόσο θα θελα να λείπεις για να σε φαντάζομαι.
μάλλον θα φταίει που ερωτεύτηκα την απουσία σου γιατί μου δίνει την πολυτέλεια να με φαντάζομαι στα μέτρα σου
όταν είσαι εδώ ή μάλλον όταν είμαι εκεί -εσύ ποτέ δεν είσαι εδώ- μου χαλάς τη σούπα
μπερδεύομαι, χάνω τα λόγια μου, κοκκινίζω και λέω παπάτζες
ύστερα τα θυμάμαι και ντρέπομαι κι εσύ λες ότι δεν πρέπει αλλά δείξε μου αν τολμάς έναν σε αυτή τη γαμημένη ζωή που νιώθει αυτό που πρέπει
τέλος πάντων, τι έλεγα; πάλι ξέφυγα από το θέμα -η ταχυπαλμία θα φταίει
α ναι, έλεγα ότι είμαι εκεί κι εσύ εδώ, χιλιόμετρα παραπέρα δηλαδή
προσπαθούμε αρκετά να επικοινωνήσουμε, δε λέω...
μα ποιος θα πρωτοχωρέσει στο κουτάκι του άλλου;
''βγάζουμε συνεννόηση'' είπες κι εγώ ένιωσα περήφανη που άκουγα το μεγαλύτερο ψέμα του πλανήτη
τουλάχιστον πλέον δε χρειάζομαι μήνες και χρόνια να το καταλάβω, το ξέρω από πριν και δεν πληγώνομαι αλλά δεν ελπίζω κιόλας οπότε ίσως και να μαι ήδη νεκρή.

ΥΓ: Μη μου φέρεις στεφάνι και λουλούδια
μόνο αν σε φέρει ο δρόμος πλάι απ' τον τάφο μου
στάσου μια στιγμή
ρίξε μια φαντασμαγορική χλέπα πάνω του και ορκίσου:

ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ

Ύστερα συνέχισε ακάθεκτος με τρύπιες τσέπες χάνοντας τις υποσχέσεις σου στην πορεία.-

Καλημέρα κόσμε

Καλημέρα κόσμε. Γεια σε όλους , σχεδόν. Καλημέρα πόλη και καλημέρα πεζοδρμιο.
Στο πεζοδρόμιο , στο Βαρδάρη. Περπατούσα και λαχάνιαζα , τρικάκια σκόρπια και λίγο πιο πέρα μπάτσοι.
Ολόκληρη η πόλη σε ένα πεζοδρόμιο. Ολόκληρος κόσμος σε ένα πεζοδρόμιο. Σε αυτό το πεζοδρόμιο.
Θα ήθελα να περπατήσω με τα πόδια κάποιας άλλης. Θα ήθελα να δω αυτόν τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποια άλλης.
Ο μοναδικός μου ρόλος είναι να τρώω γύρο από το "Βαρδάρης" στη γωνία ή να κατεβαίνω μασκαρεμένη να κυνηγήσω φασίστες.
Ναι λίγο πιο πέρα έχουν κάνει χαρακίρι. Νομίζουν εσφαλμένα ότι ο κόσμος είναι δικός τους και νομίζουν ότι το πεζοδρόμιο τους ανήκει. Όχι για πολύ ακόμη, μου το υποσχέθηκες. Θέλω να λέω Καλημέρα χωρίς σχεδόν . Θέλω ένα πεζοδρόμιο που μυρίζει ευκάλυπτο και δεν χωράει σβάστιγες
Το πιο ερωτικό πεζοδρόμιο στον κόσμο. Από ένα γρήγορο πήδημα μέχρι τον πιο πληρωμένο έρωτα.
Σε αυτό το χώρο, σε αυτό το πεζοδρόμιο , σε αυτές τις πολυκατοικίες και στα πιο όμορφα υπόγεια γύρω από την πλατεία του Βαρδαρίου ζουν τα παιδιά μιας χαμοζωής.
Της ζωής που κανείς μας δεν έχει το θάρρος να διεκδικήσει γιατί το μέλλον μας , αν και φανταστικό - δεν υπάρχει , νομίζουμε ότι θα μας αναδείξει σιγά σιγά μέσα από τον βούρκο της πολυτέλειας που θα θέλαμε ή ακόμη καλύτερα της πολυτέλειας που μας επιβάλανε για πολυτέλεια.
Αυτά τα παιδιά τα λένε αλήτες ή αλάνια ή τσογλάνια ή χαμένα κορμιά. Ίσως είναι λίγο απ' όλα αυτά. Δεν είναι όμως εγκληματίες όπως αυτοί στη γωνία ή όπως αυτοί λίγο πιο πάνω που το έχουν κάνει γκέτο. Αλλά είπαμε δεν θα είναι για πολύ ακόμη ζωντανοί ούτε αυτοί ούτε αυτοί.
Τα παιδιά αυτά δεν είναι μισάνθρωποι σαν κάτι άλλους που έρχεται η σειρά τους. Τα παιδιά αυτά έχουν φιλότιμο και αγαπούν τη ζωή και προπαντός τον έρωτα. Είναι σαν τα πετεινά του ουρανού. Δεν μεριμνούν για το αύριο. Μάχονται και μάχονται το κράτος και τον φλογερό εαυτό τους.
Για τους εαυτούς μας μιλάω.
Για μένα που όσο κι αν μεγάλωσα ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό το αξιοθαύμαστο ταλέντο μου να τα κάνω πάντα όλα τόσο σκατά.
Για σένα που εναποθέτεις την επίτευξη της ευτυχίας σου σε ένα εντελώς ανίκανο άτομο να στην προσφέρει (ναι, για μένα μιλάω πάλι).
Για αυτήν εκεί που δεν λέει να καταλάβει πως τα όνειρά μας είναι αδιανόητα και κυκλοφορεί φορώντας το βλέμμα της ελπίδας αγνοώντας τις καταστροφικές συνέπειες της μέρας που θα έρθει η Θεία Συνειδητοποίηση.
Για εκείνον που το ζει ακόμα στο τέρμα χωρίς να του περνάει καν από το μυαλό ότι μετά το τέρμα υπάρχει μόνο τέρμα τα αστεία.
Για όλους εμάς και την απίστευτη επιμονή μας να εθελοτυφλούμε απέναντι στη ματαιότητα που μας περιβάλει.
Ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο κι ας έχω γαμηθεί όλο το βράδυ στο κάπνισμα και παρατηρώ την πόλη που ξημερώνει από ψηλά. Προσπαθώ να σπάσω την ησυχία λέγοντας βλακείες που ούτε εγώ αντέχω να ακούω. Είκοσι έξι χρόνια πέρασαν κι ακόμα δεν εκτίμησα την αξία της σιωπής. Στο τέλος το συνειδητοποιώ και το βουλώνω. Αρχίζω να μιλάω με τα δάχτυλα περιμετρικά του αυτιού σου. Τα βλέφαρά μου βαραίνουν, το κρύο μου τσακίζει τα κόκαλα και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν για ακόμα μια φορά.
Καληνύχτα πόλη και καληνύχτα τοίχε που πριν λίγο μαγάρισα με τα χαζά μου στιχάκια. Γεια σε όλους, σχεδόν. Καληνύχτα κόσμε.

trww furo

ωραια το τελειωσα στο εστειλα

κι εγώώώώώ

τελειααα

χαχαχα

χαζες

σημερα ειναι η μερα μου αραζω, μια μερα εχω και γω μεσα στην εβδομαδα ας το χαρω!!! (αντι να ειμαι εξω και να παρταρω,, ωραια)

αντί να είσαι έξω και να ζεις κάθεσαι και γράφεις αυτά που δεν ζεις

xaxaxaxa
trww furo pantws apo kei 
kai katevainw gia poreies 
kati einai kai ayto

furo?

gyro

https://www.youtube.com/watch?v=nlQ3lJ2U2fM

Η μέρα είναι υπέροχη

 

Η μέρα είναι υπέροχη
όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους
κουκουλωμένοι κάτω από πικεδένιες κουβέρτες
με μοβ βούλες
κουλουριασμένοι στον καναπέ
με μια τεράστια γαβάθα ποπ κορν στα χέρια
-από κείνα τα κίτρινα που δίνουν στο σινεμά
και πάντα αναρωτιόμουν πώς τα κάνουν τόσο νόστιμα-
κάθονται μπροστά από τη μεγάλη οθόνη
που εκπέμπει ασπρόμαυρα παράσιτα
και βγάζει ένα γρατζουνιστό ήχο
που σου τρυπάει τα αυτιά
προσμένοντας με αγωνία
τις προσταγές της επόμενης μέρας.

Βγήκα κι εγώ για να σε ψάξω
με την ελπίδα ότι δε θα σαι απ' αυτούς
να σε πετύχω σε κανά στενό τυχαία
να κουνήσω τυπικά το κεφάλι
και να ψελίσω ένα 'τι λέει?'
κι ύστερα να συνεχίσω δεν-ξέρω-για-που
τίποτα άλλο βασικά
μόνο
αυτό

 

"αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό..."
Τους βαρέθηκα, ένα καινούργιο σύνθημα δεν θα βγάλουν;
Είπα να μην κατέβω στην πορεία, είπα ότι δεν έχει νόημα να παίζω το ποντίκι με τη γάτα.
Κωλόμπατσοι.
Αλλά εσύ γιατί ήρθες σήμερα;
Καιρό είχα να σε δω και την τελευταία φορά που σε είδα ήταν σε ένα από τα αποτυχημένα ραντεβού μας σε αυτή εδώ την πλατεία. Κοίτα σύμπτωση. Το κάλεσμα ήταν εδώ, δεν συνηθίζεται.
Άκου λοιπόν, αφού ήρθες, μείνε, σήμερα σε χρειαζόμαστε. Όχι, δεν θα σου πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, θα σου πω να μείνεις γιατί χρειάζεται ρε παιδί μου να είσαι και εσύ εδώ. Δε βλέπεις απέναντι τι γίνεται; όχι, δεν σου λέω να μείνεις για μένα ούτε για μας αλλά για όλους εμάς, για το κίνημα ρε παιδί μου. Μη φεύγεις, πάλι φεύγεις; έχει σημασία και νόημα έχει. Γύρνα πίσω . 

Ο ήλιος έλαμπε αλλά η μέρα ήταν κάπως μουντή.